ଅବଶୋଷ

ଦେଖ ଗାନ୍ଧୀବୁଢା ହସେ ଅମରପୁରୀ'ରୁ

ତାତ୍ସଲ୍ୟ କରି କହୁଛି ତୁମେ ସବୁ ଭୀରୁ ।

କା'ପୁରୁଷ ତୁମେ ସବୁ ଶ୍ବାପଦ ସମାନ

ଭାରତ ବର୍ଷରେ ମୋର ଦେଲ ଅପମାନ ।

ଭାବିଥିଲି ଗଢି ଦେବି ମୁଁ" ରାମ ରାଇଜ

କି'ଥିଲା ସପନ ମୋର କି'ହୋଇଛି ଆଜ ।

ସବୁ ସ୍ୱପ୍ନ ଭାଙ୍ଗିଦେଲ ରେ'ପାପୀଷ୍ଠ ଦଳ

ଯାଦବ ପରାୟେ ନାଶ କଲ ନିଜ କୁଳ ।

ଲାଜ ନାହିଁ ତଵ ମୁଖେ ଆରେ ଅବିବେକି

ଭାବିଛ ମୋରାଜ୍ୟ ଦେବ ଅନ୍ୟହସ୍ତେ ଟେକି ।

ମୋ'ରାଇଜେ କେଉଁଦ୍ରବ୍ୟ ଥିଲାରେ ଅଭାବ

ଋଣ ଭାରେ ବୁଡାଇଲ ସକଳ ସମ୍ପଦ ।

ଧର୍ମ ନାମେ ବୁହାଇଲ ରକତ ଝରଣା

ରାଜନୀତି ନାମେ ନରେ କଲ ପ୍ରତାରଣା ।

ନିଷ୍କଳଙ୍କ ମୁଖେ ବୋଳି ଦେଲରେ କାଳିମା

ନିର୍ଲଜ ମୁଖରେ ପୁଣି ଦେଖାଅ ବଡ଼ିମା ।

ଅନ୍ନବିନା ମରେ ଆଜି ମୋ'ଦେଶ ସନ୍ତାନ

ତଥାପି ଛାଡିଲ ନାହିଁ ବିଳାସ ବ୍ୟସନ ।

ଭାବିଥିଲି ଗଢିଦେବି ମୋର ପ୍ରିୟ ଦେଶ

ମନେ ମୋର ରହିଗଲା ବହୁ ଅବଶୋଷ ।

ହସଲାଗେ କାହିଁ ଆଜି ଦେଖି ତୁମ କାର୍ଯ୍ୟ

ସରିଲା ଆୟୁଷ ତୁମ ଧ୍ୱଂସ ଅନିବାର୍ଯ୍ୟ ।