ବୋଉ

ତୋ କୋଳରେ ମଥା ରଖି ଶୋଇଗଲେ,

ମିଳିଯାଏ ସ୍ୱର୍ଗ ସୁଖ,

ମେଣ୍ଟିଯାଏ ଅୟୂତ ଯୁଗର କ୍ଳାନ୍ତି ।

ତୋ ପଣତରେ ମୁହଁ ପୋଛିଦେଲେ,

ଲିଭିଯାଏ ମନ ତଳର ,

ଅକୁହା ଦୁଃଖର ଦାଗ ।

ତୋ ହାତର ପରଶରେ ମୋର,

ସବୁ ରାଗ,ଋଷା ଓ ଅଭିମାନର ସୌଧ,

ଭାଙ୍ଗିଯାଏ ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ ହୋଇ ।

ସବୁ ଟୁକଡାକୁ ହାତ ପାପୁଲିରେ,

ସାଉଁଟିଲା ବେଳେ,

ଓଠରେ ତୋ ଖେଳୁଥାଏ ଧାରେ ହସ,

ଯେଉଁଥିରେ ଫୁଟୁଥାଏ ,

ଅନେକ ସ୍ୱପ୍ନର କଢ ।

ଜଳୁଥାଏ ଲକ୍ଷେ ଆଶାର ଦିପାଳୀ,

ଆଉ ଝରୁଥାଏ ସହିବାର ସୀମାହିନ ଧାର ।

ବୋଉଲୋ ତୋ କଅଁଳ ମନରେ,

କିଏ ଦେଲା ଏତେ ଧୋର୍ଯ୍ୟ,

କେମିତି ତୁ ସହିଗଲୁ ,

ମାଡ ଆଉ ଗାଳିର ଅଦେଖା ଚିହ୍ନ,

ଲୁହ ସବୁକୁ ପିଇଗଲୁ ଅମୃତ ଭାବି,

ଓଢଣା ତଳେ ଲୁଚେଇଲୁ,

ତୋ କାନ୍ଦୁରା ମୁହଁ ।

ଟୋପାଏ ସିନ୍ଦୂର ଆଉ ଦିପଟ ଶଙ୍ଖାକୁ,

ମାନିନେଲୁ ଜୀବନର ସର୍ବସ୍ୱ,

ପାଲଟିଗଲୁ ତୁଠ ପଥର ,

ଆଉ ଆଜି ଚାଲିଗଲୁ,

ଅହ୍ୟ ଡେଙ୍ଗୁରା ବଜେଇ,

ସଧବା ବେଶରେ ।

ଛାତି ତଳେ ନେଇଗଲୁ,

ଗୁଡାଏ ଦୁଃଖ ଓ ଜନ୍ତ୍ରଣା ।

ତଥାପି ତୋ ମୁହଁଟି ଦିଶୁଥିଲା,

ସଦ୍ୟ ଫୁଟା ପଦ୍ମଟିଏ ପରି,

ମଥାରେ ତୋ ଚିକ୍ ଚିକ୍ କରୁଥିଲା,

ଲାଲ୍ ସୂର୍ଯ୍ୟର ଆଭା,

ସେଇ ସୂର୍ଯ୍ୟର ଲାଲିମାରେ,

ତୁ ହେଇ ଯାଇଥିଲୁ ଅହ୍ୟ ସୁଲକ୍ଷଣୀ ।