କଳିଯୁଗର ତୁ ପାଞ୍ଚାଳୀ

ଦ୍ରୋପଦୀ ପରିକା ପ୍ରତି ହିଂସା ପଥେ

ଆଣିକି ପାରିବୁ କ୍ରାନ୍ତି

ସତ ତାତ୍ସଲ୍ୟ ରେ ଦୁର୍ଯୋଧନ ଅହଂ

ନ କରି ପାରିବୁ ଶାନ୍ତି।

ଯେତେ ବେଶି ଖୋଲି ସଂକଳ୍ପ କରିବୁ

ଜାନୁ ଭଙ୍ଗ ଦୁସା ଦୁଷ୍ଟ

ଅନ୍ଧ ପୁତ୍ର ଅନ୍ଧ ପରି କଟାକ୍ଷ ରେ

ହେବେନି ତ କେହି ତୁଷ୍ଟ।

ବସ୍ତ୍ର ହରଣ ର ତୁ କାରଣ ଖୋଜିବୁ

ଜଳୁଥିବ ତୋର ବହି

କାନ ଚିରି କେହି କାନଟେ ଦେବେନି

ନ ଥିବେ ସଖି କି ସହି ।

ପାଞ୍ଚ ମନର ପ୍ରିୟତମା ହୋଇ

ବିବେକ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ମୋତେ

ପ୍ରେମ, ଭକ୍ତି, କ୍ରାନ୍ତି ଚେଇଁ ରହିଥିବେ

ସମୟ ନ ଥିବ ହାତେ ।

ବିଷ ଉନ୍ମାଦନାରେ ବିଷ ପାନ କରି

ସହିବୁ ତୁ ଅପମାନ

ଆକଣ୍ଠ ଚିତ୍ତରେ ନ କର ନିଜର

କରୁଥିବୁ ଗୁଣ ଗାନ ।

ପାଞ୍ଚାଳୀ ତୁ ସାଜି ପଞ୍ଚ ପତିଙ୍କର

ଅସ୍ତିତ୍ବ ଦେଲେ ବି ବାଣ୍ଟି

ନିର୍ବିକାର ଭାବରେ ସ୍ବୀକାର ନ କରିଲେ

ଦେବେ ତୋର ଚିପି ତଣ୍ଟି ।

ଆହା ବୋଲି କେହି କହିବେନି କେବେ

ଦେବେନି ଘଣ୍ଟ ଘୋଡ଼ାଇ

ସାରା ରାଇଜରେ ଡେଙ୍ଗୁରା ପିଟିବେ

ଥିଲୁ ତୁ ଓଳେଇ ଗାଈ ।