ଖରା କାଳ

ଡହ ଡହ ତାତିରେ 

ଗାଧୋଉଛି କୃଷ୍ଣଚୂଡ଼ା 

ହସୁଛି ଲାଲ୍ ଟହ ଟହ ଓଠରେ

ଚୁମୁଛି ଧରା ପୃଷ୍ଠ

ସତେକି ଶେଷ ଆକର୍ଷଣ

ଧରିଛି ଜାବୁଡ଼ି

ଦିନମଣି କିରଣ ବାହୁରେ ।

ଅଂଶୁଘାତ ଭୟ

ପଥର ପଥିକ

ଖୋଜୁଛି ରାସ୍ତା କଡ଼

ଛାୟା ବୃକ୍ଷ ସମୂହର ।

ଝିଙ୍କାରି କର୍କଶ ସ୍ଵର

ବହୁଛି ଝାଞ୍ଜି ଅଥୟ

ଚିର ସ୍ରୋତ ସ୍ଵେଦ ଧାର

ବହୁମୂଲ୍ୟ ହୋଇ ପଡ଼େ

ଲୋଡ଼ା ଶୀତଳ ସମୀର ।

ତୁମେ ମୋର କୃଷ୍ଣଚୂଡ଼ା

ବୈଶାଖ ତାତିର

କାହା ପାଇଁ ଅଂଶୁଘାତ ଭୟ

କିନ୍ତୁ!

ମୋ ପାଇଁ ସବୁଠୁ ସୁନ୍ଦର

 ଏଇ କଳାକାଳ ।