କହି ଦିଅ.... ଥରେ..

କହି ଦିଅ ତ..... ଥରେ.

କାହିଁକି ବାରମ୍ବାର ତୁମ

ନିରୀହ ଆଖି ଦୁଇଟି ଘୂରି ବୁଲନ୍ତି

ମୋ ବନ୍ଦ ଆଖିର ଚାରିପାଖେ....

ଦର୍ପଣ ର ପ୍ରତିବିମ୍ବ ପରି ।

ସେ ଆଖିର ଭାଷା କେବେ 

ବୁଝି ହୁଏନା.... ,ପଢିବାକୁ

 ଚାହିଁ ବାରମ୍ବାର ...ପ୍ରତିଥର

ଫେରିଆସେ ... ଖାଲି ଖାଲି 

ଉଦାସୀ ମନକୁ ବୁଝେଇ ।

ତୁମ ଆଖି ଅବିକଳ ତୁମ ପରି

ଦୁର୍ବୋଧ ସାହିତ୍ୟ, ଜଟିଳ ଭଗ୍ନାଂଶ 

କେଉଁଠୁ ଶିଖିଚ ଏମିତି

ନିଜ ଭିତରେ ନିଜକୁ 

ସୀମିତ ରଖିବାର କଳା 

ଚାରିପଟେ ସୃଷ୍ଟି କରି

ସଂକୁଚିତ ବଳୟ ଟିଏ ।

ସତ କହୁଚି

ମିଛ କୁହୁଡି ର ନଈ 

ପହଁରି ପହଁରି ମୁଁ

ବେହାଲ ହୁଅନ୍ତିନି ,

ବିନା ପାଣି ର ମାଛ ପରି

ଛଟ ପଟ ହୋଇ ଥକି ପଡ଼ନ୍ତିନି

ଏମିତି ସାରା ଜୀବନ....

ମୋତେ ବି ତ ଥରେ ଶିଖେଇ ଦିଅ !

ସେହି ସରଳ ସୂତ୍ର ଟା.....

ଡେଣା କଟିଗଲା ପରେ 

କେମିତି ଉଡ଼ିହୁଏ 

ସୀମା ହୀନ ଏଇ ଆକାଶର

ନୀଳ ଅଗଣାରେ ..