କବିତା ପରା ମୋ ଜୀବନ ଧନ

କଳ୍ପନାର ପରୀ କବିତା ଅପ୍ସରୀ

ସୁନ୍ଦର କବିତା ନନ୍ଦନ ବନ

କବିତା କିରଣ ଉଜ୍ଜ୍ବଳ ଆଲୋକେ

ଫୁଟେ ପାରିଜାତ ଶବ୍ଦ ସୁମନ ।

ନୁହେଁ ଇତିହାସ କବିତା ନିଚ୍ଛକ 

ସାବଲୀଳ ସତ୍ଯ ଆତ୍ମ ଦର୍ଶନ 

ଗୁନ୍ଥେ ଜୟମାଲ୍ଯ ଶବଦ କୁସୁମେ

କରି ଗନ୍ଧ ବାସ ଗୁଣ ଚୟନ ।

କବିତା ମୋ ଶ୍ବାସ ଜୀବନର ମନ୍ତ୍ର 

କବିତା ପରା ମୋ ଜୀବନ ଧନ

ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ କବିତା କଷଣ ମୋଚନେ

ଅଦ୍ଭୁତ କିମିଆ ତା ସମ୍ମୋହନ ।

ସତ୍ଯ ଅନୁଭୂତି କରେ ସେ ବର୍ଣ୍ଣନ

ସୃଜେ ଇନ୍ଦ୍ରଚାପ ସପତ ରଙ୍ଗ 

କବିତାର ଛନ୍ଦ ନୃତ୍ଯ ରସେ ଶବ୍ଦ 

ରଚେ ଛାୟାଚିତ୍ର ମଧୁର ତାନ ।

ବିହରେ କବିତା କୁଞ୍ଜ ମଧୁବନେ

ଶୁଣେ କର୍ଣ୍ଣ ପାତି ବେଣୁ ନିସ୍ବନ

ଜୀବନ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଭୁଲିଯାଇ ଦୁଃଖ

କୃଷ୍ଣ ଭବାବେଶେ ହୁଏ ନିମଗ୍ନ ।

କବିତା ଅମୋଘ ରୋଗ ମହୌଷଧି

କରେ ଉପଶମ ଜଟିଳ ବ୍ଯାଧି

ଉଦ୍ଗାରି ଅନଳ ଜଗତୁ କଳ୍ମଷ

ପାରେ ଭୂକମ୍ପକୁ ସେ ପ୍ରତିିରୋଧି ।

ଭବ ଜଳଧିକୁ କରେ ସନ୍ତରଣ

ମରତ ଲୋକରେ ରହି କବିତା

ଚାହେଁ ଉଡିବାକୁ ଆକାଶେ ସ୍ବଚ୍ଛନ୍ଦେ

ଗୁଞ୍ଜି ଜୀବନର ମୁକତି ଗାଥା । ।