କବିତା ଓ କଙ୍କାଳ

ଧାଡ଼ି ଧାଡ଼ି କବିତାରେ ଗୁନ୍ଥାହୁଏ

ଅନେକ ଶବ୍ଦର ମାଳ,

କେବେ କେବେ କବିତା ବି ଛୁଇଁଥାଏ

 ନଦୀ ତଟିନୀର କୁଳ ।

କେବେ ପୁଣି ଆଙ୍କିଦିଏ ହୃଦୟରେ

ଅନେକ ପ୍ରତିଛବିକୁ,

ପୁଣି କେବେ ଜାଳିଦିଏ ବିରହରେ

ପୁଣି ଭିଯାଏ ପ୍ରେମକୁ ।

କଙ୍କାଳ କିନ୍ତୁ କହିଥାଏ କିଛିକୁ

ନୀରବରେ ଧୀରେ ଧୀରେ,

କେହି ବୁଝନ୍ତିନି ତାର ମର୍ମକଥା

ଆଡେଇ ଦେଇ ପାଦରେ ।

କଙ୍କାଳବି ଲେଖିଦିଏ କିଛି ସ୍ମୃତି

ପୁଣି କେତେ ଅନୁଭୂତି,

ଅନୁଭବି ସିନା ବୁଝିପାରେ ତାକୁ

ବସି ଆଙ୍କିବାକୁ ଗୀତି ।