କାଳ ବୈଶାଖୀ

ଛାତିରେ ଅସହ୍ଯ ତାତି ଘୂରେ ମଥା ଚକ୍ରବାତୀ

ରଚଇ ଖଣ୍ଡ ପ୍ରଳୟ ମୁଁ କାଳବୈଶାଖୀ

ନିମିଷେ କରେ ଉଚ୍ଛନ୍ନ ହଜାଏ ନିଦ ସପନ

ଉଜ୍ଜ୍ବଳ ଆଖିଟି ମୋର କରେ ଚିକିମିକି ।

ହୋଇ ଲଘୁ ଚାପଗ୍ରସ୍ତ ପ୍ରସରି ହୁଏ ଉତ୍ତପ୍ତ 

ସଞ୍ଚରେ କ୍ରମଶଃ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ବେ ହେବାକୁ ଶୀତଳ

ଭାରି ସୁଶୀତଳ କଣ ଶୂନ୍ଯ ସ୍ଥାନ କରେ ପୂର୍ଣ୍ଣ 

ସୃଷ୍ଟି ହୁଏ ଘୂର୍ଣ୍ଣି ଝଡ ବରଷଇ ଜଳ ।

ପ୍ରକୃତି ହେଉ ଜୀବନ ଚାଲୁଅଛି ରାତ୍ର ଦିନ

ଦୁଃଖ ସୁଖ ଭଲ ମନ୍ଦ ମଧ୍ଯରେ ସଂଗ୍ରାମ 

ଭଙ୍ଗାଗଢା ଦୁନିଆରେ କିଏ ଜିତେ କିଏ ହାରେ

ଲକ୍ଷ୍ଯ ଯାର ଅବିଚଳ ବୁଝେ ସାର ମର୍ମ ।

ରହି ସଦା ସ୍ଥିତପ୍ରଜ୍ଞ କର ଯୁଦ୍ଧ ଅବିରାମ

ଅଭିରଚ କାଳଜୟୀ ସ୍ବାକ୍ଷର ସ୍ବର୍ଣିମ 

ପୋଛିଦେଇ ପାପଭାର କଳଙ୍କର କଳାଦାଗ

ସଂସ୍ଥାପନ କର ସତ୍ଯ ଉଦ୍ଭବ ନୂତନ ।