କାହିଁକି ଏମିତି ହୁଏ

ଜାଣେନା କାହିଁକି ଦେହ ପାଖେ ଥାଇ 

     ମନ ଦୂରେଇ ଯାଏ,

ଆଖି ଯାହାକୁ ଖୋଜେ ସେ

     ସ୍ୱପ୍ନ ପାଲଟି ଯାଏ ।

ସ୍ୱପ୍ନକୁ ବାସ୍ତବ ର ରୂପ ଦିଏ

     ଏଇ ଅମାନିଆ ମନ,

ସ୍ୱପ୍ନର ଘର ଭାଙ୍ଗିଯାଏ

     ଦୁଃଖ ଆଣେ ଅଦିନିଆ ଝଡ଼ ।

ବାମନ ହେଇ ଚନ୍ଦ୍ରକୁ

      ଧରିବାର ଇଚ୍ଛା,

ଆପେ ଆପେ ବୁଝିଯାଏ 

    ଏ ତ ଭାଗ୍ୟର ବିଡମ୍ବନା।

ପାଗଳ ଏଇ ମନ

     ବୁଝେ ନାହିଁ ଜମା,

ବାରମ୍ବାର ଧାଏଁ ମରୀଚିକା ପଛେ

     ହେଇ ଯାଏ ବାଟବଣା ।

ସୁନେଲି ସ୍ୱପ୍ନ ସବୁ

     ଦୂରକୁ ଦୂରକୁ ଯାଏ ଚାଲି,

ପୁଣି ମନେ ଉଠେ ଆଶା

   ଫେରିବ କି ସେ ପୁଣି କାଲି । ।