ଛନ୍ଦ୍ମବେଶୀ

ଦୁନିଆରେ ଏଠି କିଏ ବା ନିଜର

  ସମୟ ଆସିଲେ ରକ୍ତ ବି ରକ୍ତକୁ କରେ ପର ।

ସ୍ୱାର୍ଥ, ଲୋଭ କରେ ମଣିଷକୁ ଦୋଷୀ,

  ଶତ୍ରୁ ଠୁ ମିତ୍ର ଯାଏ ସବୁ ଜଣେ ଜଣେ ଛଦ୍ମବେଶୀ ।

ସତ୍ୟ, ନ୍ୟାୟର ମୁଖା ପିନ୍ଧି,

  ମନକୁ ଆମ ନିଅନ୍ତି ଜିଣି ।

ସମୟ ଆସିଲେ ମୁଖା ଯାଏ ଖୋଲି,

  ହେଲେ ଛଳନାର ବନ୍ଧୁତା ବିପଦକୁ ନିଏ ଠେଲି ।

ଛଦ୍ମବେଶେ ରାବଣ ଯେ କରିଥିଲା ଭିକ୍ଷାପାତ୍ର,

  ଲକ୍ଷ୍ମଣର ତିନି ଗାର ଡେଇଁ ବିପଦେ ପଡ଼ିଥିଲେ ସୀତା ମାତ।

ଅନ୍ୟାୟର ମହାଦ୍ରୁମ ତଳେ ଏଠି ନ୍ୟାୟର ତୃଣ ଯାଏ ଶୁଷ୍କ ହେଇ,

   ଛଦ୍ମବେଶୀ ସମ୍ପର୍କ ଏଠି ସ୍ନେହ,ପ୍ରେମକୁ ନିଏ ଧୋଇ ।

ଛଳନାର ମୁଖା ପିନ୍ଧା ମଣିଷଠୁ ରୁହ ଦୂରେଇ,

   ନିଜ ଜୀବନ ଚଲାପଥେ ନିଜ ବୁଦ୍ଧିରେ ହୁଅ ବାଟୋଇ । ।