ଜୟ ମା' ବନଦୁର୍ଗା

ଢଳି ଢଳି ଆସେ ଜୀବନର ସଂଧ୍ୟା

ଢଳେ ନାହିଁ ଦୁଃଖ ମୋର

ଯେଉଁ ଦିନ ତୁମ  କରୁଣା ଲଭିବି

ଶୁନ୍ୟ ହେବ ଦୁଃଖ ଭାର ।

ପର୍ବତ ଶିଖର   ଅଵଲୋକନରେ

ରବି କୋଳେ ଆସ ଉଇଁ

ବିହାୟସ ଦେଖେ ନୀଳ ପଣତରେ

ଢାଙ୍କି ଅଛ ପରା ମହୀ

ଯାମିନୀ ତୁମର ମୁକ୍ତାକେଶା ମୋଗୋ

ରମଣୀୟ ରୂପ ତାର ।

ନଳିନୀ ଦଳକୁ ଚାହିଁ ଦେଲେ ମାଗୋ

ଆନନ ତୁମର ଭାସେ

ପ୍ରଦୋଷ ସଂଧ୍ୟାର କାନ୍ତି ଆଭା କୋଳେ

ଲହ ଲହ ଜିହ୍ୱା ହସେ 

ଜହ୍ନ ତାରା ସବୁ   ତୁମ ମଥା ମଣି

ଦୀପ୍ତି କେଡେ ମନୋହର ।

ଘନଘଟା ସଙ୍ଗେ    ଘନବଲ୍ଲରିକୁ

ଯେବେ ନିଏ ଅନୁଭବେ

ତୁମରି ଶକ୍ତିକୁ     ଉପଲବ୍ଧ କରି

ଚଣ୍ଡୀ କାଳୀ ମାତା ଭାବେ 

ଶ୍ମଶାନ ଘାଟରୁ     ମୁଣ୍ଡମାଳମାନ

କଣ୍ଠେ ଶୋଭନୀୟ ହାର ।

ସହସ୍ର ଶୁକ୍ଳିମା    ଉର୍ମି ବୀଚିମାଳା

ବେଳାଭୂମି କରେ ସ୍ପର୍ଶ

ଅଗାଧ ସାଗର   ଅଙ୍କ ଲଳନା ଗୋ

ଦେଖେ ତୁମ ଦର୍ପ ଲାସ୍ୟ 

ଯେଉଁ ଦିଗେ ଚାହେଁ ତୁମକୁ ମୁଁ ପାଏ

ତୁମ ଦୟା ରତ୍ନାକର ।

ଅବିରତ ଧାରା ଶ୍ରାବଣ ବକ୍ଷରୁ 

ସତେ ସୁଧା ବରଷଇ

ପ୍ରତ୍ୟେକ ବିନ୍ଦୁରୁ  ତୃପ୍ତି ଅନୁଭବ

ତୁମ ଖେଳ ମହାମାୟୀ

ଚମ୍ପକ କଳିକା  ପୟର ଶୋଭା ମା

ମର୍ତ୍ତ୍ୟକୁ ଏ ଉପହାର ।