ଜୀବନର ସ୍ଵରୂପ

ଜୀବନଟା ଏକ ଖେଳ ଘର ପରି

କେବେ ଭାଙ୍ଗେ କେବେ ଗଢେ

ଅଜଣା ଅଶୁଣା ଆପଣାର ହୁଏ

ନିରନ୍ତର ମନ ଭିଡେ ।

ମନକୁ ରସାଇ ସ୍ନେହ ବରଷାଇ

ହୃଦୟରୁ ପୋଛେ ଦୁଃଖ

ବିଶ୍ଵାସିକ ହୋଇ ମାନସେ ବସଇ

ପ୍ରାଣେ ଭରି ଥାଏ ସୁଖ ।

ମନ୍ଦିର ଗର୍ଭର ଦେବ ମୂର୍ତ୍ତି ତୁଲ୍ୟ

ଶ୍ରଦ୍ଧାରେ ଅନ୍ତରେ ବସେ

ଅନ୍ଧାରେ ଆଲୋକ ଏକାନ୍ତେ ସନ୍ତୋଷ

ଭରି ଦିଏ ହାସ୍ୟ ରସେ ।

ଜୀବନଟା ପୁଣି ମରୁଭୂମି ହୁଏ

ଯଦି ହୁଏ ପ୍ରତାରିତ

ବିନା ଶ୍ରାବଣରେ ଅଜସ୍ର ବରଷା

ରୂପ ତାର ଅଶ୍ରୁପାତ ।

ଜୀବନଟା ମୁଠେ ଦାନ ପାଇ ବଞ୍ଚେ

ଯଦି ଟିକେ ଥାଏ ସ୍ନେହ

ଜୀବନ ଏମିତି ବୃକ୍ଷର ଗହଳ

ବାନ୍ଧି ରଖେ ପ୍ରୀତି ମୋହ ।

ଜୀବନ ଏମିତି ଅସରନ୍ତି ଶଦ୍ଦ

ଅସମାପ୍ତ ଅଭିଧାନ

ତରଙ୍ଗାୟିତରେ ହସ କାନ୍ଦ ଦୋଳେ

ଭାଙ୍ଗି ମାନ ଅଭିମାନ ।

ଜୀବନଟା ଏକ ରଙ୍ଗ ନାଟ୍ୟଶାଳା

କରି ଚାଲ ଅଭିନୟ

ଅନ୍ତରାଳେ ଯେଉଁ ଦୃଶ୍ୟ ଚିତ୍ରପଟ

ଦିଏ ନାହିଁ କେହି ଲୟ ।

ଜୀବନଟା ଏକ ଲବଣ ସାଗର

ତୃଷାର୍ତ୍ତ ତୃଷାରେ ମରେ

ଜୀବନଟା ଏକ ବାଲୁକା ମନ୍ଦିର

ଗଢି ବାରେ ଦିନ ସରେ ।

ଜୀବନଟା ଏକ ଅର୍ଦ୍ଧ ଭଗ୍ନ ଶିଳା

ନିତି ବାଳ ଭାନୁ ଆସେ

କରୁଣ କାହାଣୀ ଗୋପନେ ଗଚ୍ଛିତ

ଧ୍ୟାନ ନାହିଁ ତା'ର ପାଶେ ।

ଜୀବନ ପୁଲ୍ଲକେ ପଲକେ ପଲକେ

ପୁଣି ସେ ମଉଳି ଯାଏ

ରାତିର ଶେଫାଳୀ ଯେସନେ ପ୍ରଭାତେ

ଧରଣୀ କୋଳରେ ଶୋହେ ।

ଜୀବନଟା ଯେବେ କ୍ଷୀଣ ସ୍ଥାଣୁ ନିଏ

ସଂଧ୍ୟା ହୁଏ ରତ ରତ

ମାୟା ହରା ଆଖି ଦେଉ ଥାଏ ଲେଖି

ଅଂହକାର ଭସ୍ମୀଭୂତ ।