ଉନ୍ମନା

ସେ ବି କହେ 

ମୁଁ କାଳେ ଊର୍ମିମାଳୀ 

ଉତ୍ସୃଙ୍ଖଳ ଉର୍ମି ।

ମୋହନ ବଂଶୀର 

ଉନ୍ମନା ରାଗିଣୀ  

ଉନ୍ମତ୍ତ ତା ' ପାଇଁ ।

ତା' ପ୍ରଣୟ କାଦମ୍ବରୀ ପାନେ

ହୁଏ ଆନମନା ।

ନା ଅଛି ଗୋପାଳୁଣୀ ଭାବ  

ନା ମୀରା ସମର୍ପଣ ??

ଉଜାଣୀ ବହିବ ଯମୁନା !!

ନିଶିର ବିଜନ ବେଳାରେ

ସ୍ମୃତିର ଗୁପ୍ତ ଫରୁଆରୁ

ଚୁପି ଚୁପି ଯେବେ ଆସେ

ଆହ୍ଲାଦିନୀ ଶିଞ୍ଜିନୀ ନିକ୍ୱଣ

କମ୍ପନ ତୋଳେ

ହୃଦ କନ୍ଦରରେ ।

ଖୋଜେ ମୋ ଉନ୍ମନା ମନ 

ଭୂ ରୁ ଭୂମା  

ପାଦ ରୁ ପାବନୀ  

ସ୍ୱର୍ଗରୁ ସୁଷମା ......

ହାୟ ! ଦୁଷ୍ପ୍ରାପ୍ୟ ......

ସେ ତ ଶବ୍ଦାତୀତ 

ସ୍ୱାର୍ଥର ଉର୍ଦ୍ଧ୍ୱ 

ଦିଗନ୍ତର ମଧୁରିମା  

ଆର୍ଦ୍ରାବଳି ରଙ୍ଗ  

ଅସ୍ତଗାମୀ ସୂର୍ଯ୍ୟର ଲାଲିମା  

ମହାଶୂନ୍ୟର ନୀଳିମା  

ହିମକର ଶୀତଳତା  

ବିଶ୍ୱାସ ଓ ନିଃଶ୍ୱାସ ସତ୍ୟତା ।

ପାଏ ମୁଁ ସବୁଠି ।

ଯଦି କେବେ ପଚାରେ 

ନାହିଁ କହ  କେଉଁଠି ?

ଉତ୍ତର ମୋ ହେବ --

" ମୋ ଭାଗ୍ୟରେ ନଥିଲୁ ତୁ "

ଦଧିଚି ଭଳି ଦେହ ନୁହେଁ  

ଯଯାତି ଭଳି ଯୌବନ 

ଦାନ କରି  ଆଜି 

ପ୍ରତିକ୍ଷଣେ ଛଟପଟ ମୁଁ ।