ଜୀବନେ ଯୌବନ

ଜୀବନଟା ଦେଇଯାଏ ପାଞ୍ଚ ପାହାଚ,  

  ବାଲ୍ୟ, ଶିଶୁ, କିଶୋର, ଯୌବନ, ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟ ।  

 ବାଲ୍ୟ କାଳ ମାଆ କୋଳେ ବଢ଼ଇ ସିନା,     

  ଶିଶୁ ବଢେ ପରିବାର ମେଳରେ ହିଁ ନା ।

   କିଶୋର ଅଟେ ଯୌବନ ଆରମ୍ଭାବସ୍ଥା, 

       ଯୌବନ ଆସିଲେ ମନ ହରାଏ ସ୍ଥିରତା ।  

  ଯଉବନ ସମୟଟା ଏମିତି ଗଢ଼ା,     

       ଜୀବନ ମଝି ଅବସ୍ଥା ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ଭରା ।

   

  ଶରୀରର ଅଙ୍ଗ ପ୍ରତିଅଙ୍ଗ ସଂସ୍ଥାନ,          

 ମନପ୍ରାଣ ସବୁ ହୁଏ ପରିବର୍ତ୍ତନ ।        

    ଯୌବନ ଜୁଆର ରୂପେ ବଢ଼ି ଚାଲଇ,   

       ଯାହା କରେ ସବୁଠିକ ବୋଲି ଭାବଇ ।

     ଭୁଲ ଠିକ ଧାରଣା ସେ ମାନଇ ନାହିଁ,    

      ମହାଶକ୍ତିଶାଳୀ ଅଟେ ତା ଉନ୍ମାଦନା,      

  ଆକଟ ଵାକଟ ସିଏ କିଛି ମାନେନା ।   

    ଯଉବନେ ମିଳିଥାଏ ଯେପରି ଖୁସି,        

   ଫେରେନାହିଁ ଥରେ ଗଲେ ହାତରୁ ଖସି ।

     ସୁନ୍ଦର ଚେହେରା ସହ ନୂତନ ମନ,     

      ସଂଚରଣ ହୋଇଥାଏ ନୂତନଜ୍ଞାନ ।

          ସେ ସମୟେ ପ୍ରକଟେ ନବ ଭାବନା,       

   ଘାତ ପ୍ରତିଘାତ ସିଏ କିଛି ମାନେନା ।

         ସାଙ୍ଗସାଥି ପ୍ରିୟାପ୍ରୀତି ଯେତେକ ଗୁଣ, 

       ଭଲଲାଗେ ସେ ସମୟେ ସତେ ନିଖୁଣ ।

      ଏ ସମୟେ ନ ମିଳିଲେ ସୁପଥ ପ୍ରଦଶକ,  

      ଜୀବନଟା ହଟହଟା ହୁଏ ଶେଷ ତକ ।

       ବୁଝିବିଚାରି ସଂଯମ ସହ କଲେ କାମ,     

    ହେବ ଆନନ୍ଦ ଦାୟକ ଜୀବନଯଉବନ ।

       ଜୀବନର ଆନନ୍ଦକୁ ଉପଭୋଗ କର,  

       କିନ୍ତୁ ନିୟମ ମଧ୍ୟ୍ୟରେ ନ କରି ସୀମାପାର ।

ଫେରିଗଲେ ଯଉବନ ଆଉ ମିଳିବନି,       

   ଏମିତି କର୍ମ କର ଯା'ପାସୋରି ଯିବନି ।

       ଜୀବନେ ଯୌବନ ଏକ ଅମୂଲ୍ୟ ପ୍ରାପତ,   

    ସଦୁପଯୋଗ କରିଣ ନିତ୍ୟ ପାଅ ସୁଖ ।

   ସ୍ନେହ, ପ୍ରେମ ସବୁକିଛି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦିଅ,    

     ନିଜେ ସ୍ନେହ ପ୍ରେମ ପାଇ ଖୁସିରେ ଯେ ରୁହ ।