ଜୀବନ ଓ ଜୀବନଦାତା

ଦିନ ପରେ ରାତି ନିତି ଆସେ ସିନା

କେ କାହାର ଅପେକ୍ଷା ରଖେନା,

ଫୁଲ ଫୁଟି ଚହଟାଏ ଵାସ କିନ୍ତୁ

ପଵନକୁ ଅପେକ୍ଷା କରେନା ।

ସମୁଦ୍ରର ଢେଉ ଆସି ଫେରୁଥାଏ 

ବେଳାଭୂମି ହିସାବ ରଖେନା,

ସମୁଦ୍ରକୁ ଦେଖୁଥାଏ ସବୁବେଳେ

ତାକୁ ଛାଡି ଯାଇ ଵି ପାରେନା ।

ପଡିଉଠି ଜୀବନଵି ଧାଉଁଥାଏ 

କାହାରିକୁ ଅପେକ୍ଷା କରେନା,

କେତେବେଳେ କିଏ ଆସେ କିଏ ଫେରେ

କିଏ ପୁଣି କରେ ଆନମନା ।

ଜନ୍ମ, ମୃତ୍ୟୁ, ଜରା, ବ୍ୟାଧି ଆସେ ସିନା

ସମୟତ ଅପେକ୍ଷା କରେନା,

ସରିଛି ବା ବାକୀଅଛି କାମ କିଛି

ସେଥିରେ ସେ ମୁଣ୍ଡ ପୁରାଏନା ।

ମାଟିଘଟ ଛାଡ଼ିଦେଇ ଉଡିଯାଏ

ପ୍ରାଣପକ୍ଷୀ ପଛକୁ ଚାହେଁନା,

ମମତାର ସବୁଡୋରି ଅବେଳରେ 

ଛିଣ୍ଡିଯାଏ - ବନ୍ଧନ ମାନେନା ।

ଜୀବନତ ଦି ଦିନିଆ ଖେଳଘର

କିଛି ମିଳେ କିଛି ମିଳେନାହିଁ,

ପ୍ରାପ୍ତି ଅପ୍ରାପ୍ତି ଭିତରେ ଚମତ୍କାର

ଏ ଜୀବନ ତା' ତୁଳନା କାହିଁ ।

ଵିଭୂଙ୍କ ଦାନ ଜୀବନ ଦାତା ସିଏ

ଧରିଥାନ୍ତି ସଭିଙ୍କର ଡୋରି,

ସଭିଙ୍କୁ କରନ୍ତି ପ୍ରେମ ଅଦ୍ଭୂତ,

ଅନୁପମ କରୁଣା ତାଙ୍କରି ।

ତାଙ୍କୁ ମୁଁ ପାରେନି ଧରି ଧରିଥାନ୍ତି

ସିଏ ମତେ ପ୍ରତିଟି କ୍ଷଣରେ,

ରାଜାଧିରାଜ ମୋ ପ୍ରଭୂ ଦୀନବନ୍ଧୁ

ମୁଁ ଯେ ଋଣୀ ସବୁ ଜନମରେ ।