ଜୀବନ କି ଅଭିଶପ୍ତ

ନାରୀଟିଏ ରୂପେ ଜନମ ଲଭିଲି

ଜୀବନ କି ଅଭିଶପ୍ତ

ସମାଜର ରୀତିନୀତି ମାନି ଚଳି

ଆକାଂକ୍ଷାକୁ କଲି ସୁପ୍ତ ।

ବାପଘରେ ସାଜି ଲକ୍ଷ୍ମୀପ୍ରତିମା ଯେ

ସାଉଁଟିଲି ହସଖୁସି

ବାଳୁତ କାଳରୁ ଯଉବନ ଯାଏଁ

ମିଠା ମିଠା କଥା ଭାସି ।

ବାପାମାଆ ତାଙ୍କ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ କରିଲେ

ଦୁନିଆର ବଡ଼ଦାଣ୍ଡେ

କନ୍ୟାଦାନ କରି ପୂଣ୍ୟର ପସରା

ବୋହିବାକୁ ତାଙ୍କ ମୁଣ୍ଡେ ।

ଭଲ ଘର ଭଲ ବର ଖୋଜିଦେଲେ

ହୋଇଗଲି ପରଧନ

ସିନ୍ଥିରେ ସିନ୍ଦୂର ହାତେ ଶଙ୍ଖାଚୁଡ଼ି

ଖୁସିଥିଲା ମୋର ମନ ।

ମଙ୍ଗଳସୂତ୍ର ସେ ନଥିଲା ବେକରେ

ଥିଲା ଭରସାର ସାକ୍ଷୀ

ପରକୁ ଆପଣା ମଣିବା ନିମନ୍ତେ

ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖିଥିଲା ଆଖି ।

ନିୟତିର ନୀତି ସାଜିଲାକି ବାମ

ହରାଇଲି ସୁଖଶାନ୍ତି

ସ୍ୱାର୍ଥର ସହରେ ଅମୂଲ୍ୟ ପ୍ରେମ ତ

ପାରିଲିନି ମୁହିଁ ଜିତି ।

 

ନାରୀର ଅମୂଲ୍ୟ ସମ୍ପଦ ସିନ୍ଦୂର

ସାଜିଲା ମୋ ପାଇଁ ବେଡି

ଛଳନା ବାଆରେ ଭରସାର ଡୋର

ଲୁହଧାରେ ଗଲା ଛିଡି ।

ଶାଶୂଘର ହେଲା ମୋ ପାଇଁ ପଞ୍ଜୁରୀ

ମୁଁ ଅବା ବନ୍ଦିନୀ ଶୁକ

ସ୍ୱାଧୀନତା ପାଇଁ ଚାହିଁ ରହିଅଛି

ଆଲୋଡିତ ମୋର ବକ୍ଷ ।

ଜୀବନେ ସଞ୍ଚିତ ସବୁ କିଛି ଅର୍ଥ

ଲୁଟିଦେଲେ ବାପାମାଆ

ଆନନ୍ଦ ଉଲ୍ଲାସେ ବାହିଯିବିବୋଲି

ସମ୍ପର୍କର ଟିକି ନାଆ ।

ଯଉତୁକ ଲୋଭୀ ଦାନବ ହାତରେ

ଶିକାର ହୋଇଲି ମୁହିଁ

ଆଶା ମଉଳିଲା ନିରାଶ ପଥରେ

ଥଳକୂଳ ପାଉନାହିଁ ।

ଶରୀରେ ଆଘାତ ଲାଗିଛି କିଞ୍ଚିତ

ଅବ୍ୟକ୍ତ ହୃଦୟ ଜ୍ୱାଳା

 ଯନ୍ତ୍ରଣା ଜୁଇରେ ଜୀବନ୍ତ ଜଳୁଛି 

କାହାକୁ କହିବି ଭଲା ?

ସହିବାର ସୀମା ଟପିଲାଣି ପ୍ରାଣ

ହଜିଲାଣି ମୋର ବୁଦ୍ଧି

ବନ୍ଧନରୁ ମୁକ୍ତ ଚାହିଁଲାଣି ଚିତ୍ତ

ସାହା ହୁଅ କୃପାନିଧି ।