ଇଏ କଣ ଜୀବନ ?

ବେଳେବେଳେ ଡହଳ ବିକଳ

କରିଦିଏ ଏ ଜୀବନ

ସବୁ ସ୍ଥିତି ଯେମିତି

ହେଇଯାଏ ସନ୍ଦିହାନ

ସ୍ଥିର ହେଇ

ଚାରିଆଡକୁ ଚାହିଁଲେ

ସବୁଆଡେ ଯେମିତି ଘୋଟିଛି କଳା ମେଘ,

ଯିଏ ବର୍ଷା ଦେବନି ବୋଲି ପଣ କରିଛି।

ସବୁ ଦିଗନ୍ତ ଧୂମ୍ରାଭ,

ଯିଏ ଧ୍ରୁବ ତାରା ର ସନ୍ଧାନ ନ ଦେବାର ପଣ କରିଛି।

ସବୁ ଆଶାର ଅଟ୍ଟାଳିକା ଧ୍ୱସ୍ତ ପ୍ରାୟ,

ଯିଏ ପୁନଃ ନିର୍ମାଣକୁ ବିରୋଧ କରୁଛି।

ସବୁ ଆଡେ ଖାଲି ନିରୋଳା ଧୂଆଁ

ବେଳେବେଳେ ପୋଡା ବାରୁଦ ର ଗନ୍ଧ,

ଯେମିତି ଏକ ବିଭୀଷିକା ଜୀବନ୍ୟାସ ପାଇବାକୁ ଅପେକ୍ଷା କରିଛି

ସେ ଧୂଆଁ ଭିତରୁ ହଠାତ ବାହାରିଆସେ

ଏକ ତେଜୋଦୀପ୍ତ ଯୁବକ।

ଆଶ୍ୱାସନା ଦେଇଚାଲେ

କୁହେ, ଏଗୁଡା କାଳେ ଧୂଆଁ ନୁହଁ କୁହୁଡି।

ତୁଚ୍ଛା ଜଳବିନ୍ଦୁର ଅହଂକାର ର ପ୍ରତିଫଳନ

ଯିଏ ଆକାଶ ରୁ ଦୁରେଇଯିବ

ଉତ୍ତାପ ବଢିଲେ,

ସ୍ୱର୍ଯ୍ୟ ଉଇଁଲେ,

ରାତିର ଅନ୍ଧକାର ସରିଲେ।

ହେଲେ ଏ ରାତି ସରିଲେ ତ;;;;;

ଏ ରାତିରେ ନା ଜହ୍ନ ଅଛି ନା ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନା

ନା ରଜନିଗନ୍ଧା ନା ମଲ୍ଲୀ ର ବାସ୍ନା

ପୁଣି ଠିକ ସେଇ ସମୟରେ

କିଏ ଜଣେ ମନ ଭିତରୁ ଆର୍ତ୍ତ ଚିତ୍କାର କରି କହିଉଠେ

ଏଗୁଡା କୁହୁଡି ନୁହଁରେ

ଏ ଗୁଡା ଧୂଆଁ

ନିଆଁକୁ ଖୋଜ

କୋଉଠି କେଜାଣି କୋଉ ପାଉଁଶ ତଳେ କୁହୁଳୁଥିବ

ପରିସ୍ଥିତି ଆସିଲେ ସବୁ ଜାଳି ପୋଡି ଛାରଖାର କରିଦେବ।

କାହିଁକି ଏ ବ୍ୟସ୍ତତା,

କାହିଁକି ଏ ବୃଥା ନିରାଶାର ସଂକେତ?

ନିଆଁ ନଖୋଜି

ଧୂଆଁ ଆଉ କୁହୁଡିର ସଂଜ୍ଞାରେ

ଘାଣ୍ଟି ହେବା ବି କଣ ଗୋଟାଏ ଜୀବନ ?

ଭୁବନାନନ୍ଦ ଅଧିକାରୀ