ହରିହର ବେଶ

ତତ୍ତ୍ଵମୟ ପ୍ରଭୁ ଆହେ ମହାବାହୁ

ତତ୍ତ୍ଵେ ଭରା ତୁମ ଲୀଳା

ନୀଳାଚଳ ଧାମେ ବିଜେ କରି ପ୍ରଭୁ

ଶିଖାଅ ଜୀଇଁବା କଳା ।

ବାରମାସେ ତେର ପରବ ପାଳନ

ତୁମ ବଡ଼ ଦେଉଳରେ

ଭିନ୍ନ ସମୟରେ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ବେଶ

ଭକ୍ତଙ୍କୁ ବିଭୋର କରେ ।

ତୁମେ ବେଶ ହୁଅ ରତ୍ନ ସିଂହାସନେ

ଭକ୍ତ ଭୁଲେ ଅବଶୋଷ

ବେଶରେ ବେଶରେ ମନ ମୋହୁ ଥାଅ

ବେଶ ଦିଅଇ ସନ୍ଦେଶ ।

ବେଶ ମଧ୍ୟେ ବେଶ ହରିହର ବେଶ

ସବୁ ବେଶ ଠୁ ନିଆରା

ଏହି ବେଶ ମଧ୍ୟେ ଗୀତା ତତ୍ତ୍ଵ ବାଣ୍ଟ

ଅଦ୍ଭୁତ ଏ ଧର୍ମଧାରା ।

ଆଶ୍ଵିନ ମାସର ଶୁକ୍ଳ ଏକାଦଶୀ

ପରେ ଯେତେ ସୋମବାର

କାର୍ତ୍ତିକ ମାସର ଶୁକ୍ଳ ଦଶମୀରେ

ଏହି ବେଶ ହୁଏ ଶେଷ ।

ଆଶ୍ଵିନ କାର୍ତ୍ତିକ ଅବଧି ମଧ୍ୟରେ

ପଡ଼େ ଯେତେ ସୋମବାର

ବଡ଼ ଭାଇ ହୋନ୍ତି ହରିହର ବେଶ

ତୁମେ ରାଧା ଦାମୋଦର ।

ବଳଦେବଜୀଉ ହରିହର ବେଶେ

ହୋଇଥାନ୍ତି ବିଭୂଷିତ 

ଅଧେ କଳା ଅଧେ ଧଳା ବସ୍ତ୍ରରେ ସେ

ହୋଇଥାନ୍ତି ଯେ ମଣ୍ଡିତ ।

କର୍ଣ୍ଣରେ କୁଣ୍ଡଳ ନାନା ଅଳଙ୍କାରେ

ବଳିଆ ଅପୂର୍ବ ଠାଣି

କଟୀ ଦେଶେ ତାଙ୍କ ଓଡ଼ିଆଣୀ ଦେଖ

ଭକ୍ତ ମନ ନିଏ କିଣି ।

ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣର କିରୀଟେ ମଣ୍ଡିତ ପ୍ରଭୁ ଯେ

ଅପୂର୍ବ ଏ ବେଶ ଶୋଭା 

ଦେଖିଦେଲେ ପାପ ତାପ କ୍ଷୟ ହୁଏ

ଭକତେ ବିତର ଆଭା ।

ରାଇ ଦାମୋଦର ବେଶେ ବିଦ୍ୟମାନ

ପାଖେ ଯେ କାଳିଆ ସୁନା

ରତ୍ନ ସିଂହାସନ କି ସୁନ୍ଦର ଦିଶେ

ନିଜକୁ ମଣେ ସେ ଧନ୍ୟା ।

ପାପ ତାପେ ତ୍ରସ୍ତ ଭକତ ବୃନ୍ଦଙ୍କ

ସନ୍ତାପେ ହରି ବିବ୍ରତ

ହରଙ୍କୁ କରିଲେ ଅନୁନୟ ସିଏ

ହରିବା ପାଇଁ ସନ୍ତାପ ।

ହର ସ୍ୱୟଂ ପରା ସଂସାରୀ ଅଟନ୍ତି

ହେଲେ ନୁହନ୍ତି ବିବ୍ରତ

ପାର୍ବତୀ ମାତାଙ୍କ ବିବେକ ବିଚାର

କରିଥାଏ ସବୁ ଲୁପ୍ତ ।

ଏହି ବେଶ ଅଟେ ତତ୍ତ୍ଵମୟ ପୁଣି

ଦିଏ ଅମୃତ ସନ୍ଦେଶ

ସଂସାରରେ ରହି ସାଧକ କିପରି

ସଂସାରେ ନୁହେଁ ଆବିଷ୍ଟ ।

ପୁତ୍ର କାର୍ତ୍ତିକେୟ ଷଡ଼ ମସ୍ତିକ ଯେ

ଗଣେଶ ହସ୍ତୀ ମସ୍ତକ

ନିଜେ ପୁଣି ହର ଭସ୍ମ ବିଲେପନ

ସତୀ ନୁହଁନ୍ତି ବିରସ ।

ହରି ଆଉ ହର ନୁହଁନ୍ତି ପୃଥକ

ତତ୍ତ୍ଵମୟ ଭଗବାନ

ହରିହର ବେଶ ଆହା କି ସୁନ୍ଦର

ମନେ ଭରଇ ସନ୍ତୋଷ ।

ଜଣେ ବରଷନ୍ତି ଶାନ୍ତ କାନ୍ତ ଭାବ

ଆଉ ଜଣେ ମୋହ ଶୂନ୍ୟ

ବିବେକ ବିଚାରେ ସଂସାର ଚାଲଇ

ଜୀବନ ହୁଅଇ ଧନ୍ୟ ।

ହରିହର ବେଶ କରେ ବିମୋହିତ

ଶୁଭେ ବାସୁଦେବ ମନ୍ତ୍ର

ଭୟ ଭ୍ରାନ୍ତି ସବୁ ହୋଇ ଯାଏ ଦୂର

ଏ ବେଶ ଦେଖିଲେ ନେତ୍ର ।

ଏ ବେଶେ ତୁମକୁ କରୁଛି ପ୍ରଣାମ

ବିଶ୍ଵ ପାପ ତାପ ହର

ଜୀଇବାର କଳା ଶିଖାଅ ବିଶ୍ଵକୁ

ଦିଅ ବିବେକ ବିଚାର ।