ହାତଗଣ୍ଠି

ତୁ ଗାଁ ର ଝାଟି ମାଟି ରେ ବଢ଼ିଥିବା ପୁଅ

ଆଉ,ମୁଁ ସହର ର ଚାକଚକ୍ୟ ରେ ବଢ଼ିଥିବା ଝିଅ ।

ଗାଁ ଠାରୁ ସହର ଯେତିକି ଦୂର                

 ତୋ ଠାରୁ ମୋ, ହୃଦୟ ସେତିକି ଦୂର।

କପାଳ ଲିଖନ କେ କରିବ ଆନ               

 ତୋ ସାଥେ ଯୋଡ଼ି ହେଲା ଅଦେଖା ବନ୍ଧନ ।

ମୋ ସହର ମୋ ପାଇଁ, ହେଲା ସାତ ପର;

ଚିହ୍ନା ଲୋକ ମୋ ପାଇଁ ହେଲେ ଅଚିହ୍ନା  

ତୋ ସାଥେ ଯେବେ ମୋ ହାତ ଗଣ୍ଠି ପଡ଼ିଲା  

ମୋ ଘରଠୁ ମୋର ସବୁ ସମ୍ପର୍କ ତୁଟିଲା ।

ତୋ ହାତ, ରୁ ପିନ୍ଧିଥିବା ଧାରେ ସିନ୍ଦୂର  

 ବଦଳେଇ ଦେଲା ମୋ ଘର ଠିକଣା ।

ମୋ ଘରୁ ମୋର ସବାରୀ ଉଠିବ  

ସଭିଙ୍କ ଆଖି ଛଳ ଛଳ   

 ସତେ କି ଉଠିବ କୋକେଇ ।

ବିଧିର ବିଧାନ କେ କରିବ ଆନ        

 ପର ଘରୀ ହେବ କନ୍ୟା ରତ୍ନ ।

ଶଙ୍ଖ ହୁଳହୁଳି ନାଦରେ ପ୍ରକମ୍ପିତ ମୋ ଦାଣ୍ଡ ଅଗଣା ଚାଲିଯିବ ଝିଅ ପର,କୁ କରି ଆପଣା ।