ଗୁରୁ ମହିମା

ଶିଶୁଟିଏ ବିଦ୍ୟା ଶିଖେ ଯାହାଠାରୁ

କୁହାଯାଏ ତାଙ୍କୁ ଗୁରୁ

ଗୁରୁଙ୍କ ପୟରେ ପ୍ରଣତି ଜଣାଏ

ଦେଖେ ଯେବେ ଶିଷ୍ୟ ଦୂରୁ ।

ଗୁରୁ ଆଖି ଆଗେ ଜ୍ଞାନହୀନ ହୋଇ

ଗଲେ ଅବାଟରେ ଚାଟ

ଅଜ୍ଞାନ ଅନ୍ଧାରୁ ନେଇ ସେ ଦେଖାନ୍ତି 

ଜ୍ଞାନ ଆଲୋକର ବାଟ ।

ଯଦି କେହି କେବେ ଦେଇଥା'ନ୍ତି ଋଣ

ନିଏ ସୁଧ ସହ ମୂଳ

ଦାନ କରିଥା'ନ୍ତି ଗୁରୁ ବିଦ୍ୟାଧନ

ଅସମୟେ ଦିଏ ଫଳ ।

ଗୁରୁ ସ୍ବୟଂ ବ୍ରହ୍ମା ଗୁରୁ ସ୍ଵୟଂ ବିଷ୍ଣୁ

ମହେଶ୍ଵର ସ୍ଵୟଂ ସିଏ

ସିଏ ଦେଲେ ଛୁଇଁ ବାସ ହୀନ କାଠ

ଚନ୍ଦନ ପାଲଟି ଯାଏ ।

ଗୁରୁ ପାଦ ଧୂଳି ଭକତିରେ ତୋଳି

ଯେ ଦିଏ ମଥାରେ ବୋଳି

ତାଙ୍କରି ଆଶିଷ ଲଭେ ସେହି ଶିଷ୍ୟ

ହୁଏ ଏକଲବ୍ୟ ଭଳି ।

ଗୁରୁଙ୍କ ମହିମା ଲେଖିଲେ ସରେନି

ଅସୀମ ତାଙ୍କରି ଗୁଣ

ଯେତେ ସେବାକଲେ ପାରେନାହିଁ ସୁଝି

ଶିଷ୍ୟ ଗୁରୁଙ୍କର ଋଣ ।