ଗୁହାରି

ଜୀବନ ଯମୁନା ଉଜାଣି ବହୁଛି

ପାଉ ନାହିଁ ଥଳ କୂଳ

ଯେଉଁ ନାଆରେ ପାଦ ରଖିଲି

ହେଉ ଅଛି ସେ ଅସ୍ଥିର 

ଉଦ୍ଧାର ହେ ରଙ୍ଗା ଅଧର

ତୁମେ ନ ରଖିଲେ ଏ ଦୁଃଖ ସାଗରୁ

ଭାସି ଯିବ ମୋ ସଂସାର ।

 

ଯାହା ଦେଇ ଥିଲ ସବୁ ହରି ନେଲ

ଧନ  ମାନ  କର୍ମ ଜ୍ଞାନ   ସମ୍ମାନ 

ଅଜାଡ଼ି ଦେଇଛ ଦୁଃଖର ପସରା

ସହୁଛି ନିତି ମୁଁ କଷଣ

ମରଣଠୁ ବଳି ଏ ଜୀବନ 

ଆଖି ପାଉନାହିଁ ଜୀବନ ପଥକୁ

କେମିତି କାଟିବି ଦିନ ।

 

କଲେ ଯେଉଁ କାର୍ଯ୍ୟ ହେଉଛି ଅନର୍ଥ 

କାହାକୁ କହିବି କୁହ

ସୁନା ଥଳିଆରେ ହାତ ମାରିଦେଲେ

ପିତଳ ହେଉଛି ଯାହା

ମଧୁର ବାକ୍ୟ ମୋ କର୍କଶ ଲାଗୁଛି

ବିଦ୍ରୁପ ଲାଗଇ ହସ

ମାନବିକତାର ହାତ ବଢାଇଲେ

ହେଉଛି ମୁଁ ଅପଦସ୍ତ ।



ଆଖି ଲୁହ ଯେତେ ଆଖିରେ ମରିଲା 

ସପନକୁ ରାତି କାହିଁ 

ସବୁ ଦେଖୁ ଅଛ ସବୁ ଶୁଣୁ ଅଛ

ତଥାପି ନୀରବେ ବସିଛ ଯାଇ 

ତୁମେ ପ୍ରଭୁ ଥାଉ ଥାଉ

କା ଆଗେ ଗୁହାରି କରିବି ଆଉ ।