ଯୌବନ ଜୁଆର

ଯୌବନ ଜୁଆର ଭାରି ଅମାନିଆ

ମାନେ ନାହିଁ ବନ୍ଧ ବାଡ଼କେବେ

ସେ ଆସି କେବେ ଚାଲିଯାଏ

ପ୍ରତୀକ୍ଷା କରେନି କାର

ଜୀବନ ଯମୁନା ତୀରେକେବେ

ପୁଣି ହସ କେବ ପୁଣି

ରୋଷବିଧାତା ଖେଳୁଛି ଖେଳ ।

ଯୌବନ କାଳର ମେଘୁଆ ଜାଡ଼ରେ

ଦେହରେ ନିଆଁ ହୂତୁ ହୁତୁ ହୋଇ ଜଳେ

ଯଉବନ ବେଳେ ଘୋର ନିଦାଘ ରେ

ଝାଞ୍ଜି ଖରା ବିଶୀତଳ ବାଆ ପରି ଲାଗେ

ମଳୟ ଛୁଆଁ ରେ ପୀରତି ପୀୟୂଷ

 ବାରିଧରା ପରି ଝରେଜହ୍ନ ଯୋଛନା ର

ପୀରତି ଖେଳରେକଇଁ ଆଖି ଠାର ମାରେ ।

ବରଷ କେ ଥରେ ଆସଇ

ଶ୍ରାବଣଆସଇ ଫଗୁଣ , ମଳୟଫୁଲ ଫୁଟି,

ଫୁଲ ଝରି ଯାଏ ବନେବନ,

ମନ କେବେ ଉଣା ନକରେ

 ଏଇତ ବିଧିର ବିଧାନ

 ଯଉବନ ଥରେ ଚାଲିଗଲେ

ଫେରି ଆସେ ନାହିଁ କେବେ

ବିରହ ମନର ବିରହ କାହାଣୀ

ପ୍ରତୀକ୍ଷା ରେ ଝୁରି ମରେ ।

ହେଉ ପଛେ ଏ ଜୀବନ ମୋ

ଛୋଟରହି ଥାଉ

ଏ ଯୌବନ ଯଉବନ ବିନା ଜୀବନର

ମୂଲ୍ୟ ଯେହ୍ନେ ରାତ୍ରି ବିନା ସପନକି

ଲାଭ ରହିକି ଜୀବନ

ଜାରା ନ ଆସୁଣୁ ଚାଲି ଯାଉ ଏ ଜୀବନ ।