ଗୁଢ଼କଥା

ସିନ୍ଥିରେ ନାଇବା ଦିନଠୁ 

ମୋ ପରିଚୟ ବଦଳିଲା 

ଝିଅ ଠୁ କନିଆଁ ।

ପ୍ରୟତମ !

ତୁମେ ଥରେ ନୁହଁ

ପ୍ରତିଥର ପ୍ରତିଦିନ ନାଇକି ଦେଖ

ବଦଳିବକି ତୁମ ଅମାନିଆ ? 

ଟୋପାଏ ସିନ୍ଦୁର ,

ମଥାକୁ ସୁନ୍ଦର କଲା 

ମନରେ ଶ୍ରଦ୍ଧା ଭକ୍ତି ବଢ଼ାଇଲା

ପରିବାର ପ୍ରତି ଉତ୍ତର ଦାୟିତ୍ୱ ।

ପ୍ରେମରେ ହୃଦୟ ଗାଢ଼ ହେଲା

ପଛକଲା  

ଚୁଗୁଲିଆଙ୍କ ଟାହି ଟାପରା 

ମୋ ସାଙ୍ଗସାଥୀ ମେଳ

ଏନ୍ତୁଡ଼ି ଶାଳ ଘରଦ୍ୱାର ।

ସାରା ଜୀବନ ତୁମ ସାଥେ ରହିବାକୁ

ଫରୁଆରୁ ଚିମୁଟାଟେ ମୋତେ ଦେଇ

ତୁମେ କାହିଁ 

ଚନ୍ଦନରେ ଚିତା ତିଳକ ହେଲ

ମୋ ଏ ଦଶା ,

କେବେ ଭୋଗିବନି ବୋଲି ?

କାନ୍ତ ! ଦିଅ ସମ୍ମତ 

ଶିଖୁ ଏ ସମାଜ ଯୁବପୀଢ଼ି

ଧରି ଦୁହେଁ ଦୁହିଁଙ୍କ ହାତ ।

ନ କାନ୍ଦିବେ କେହି ଆମପରି

ସୌଭାଗ୍ୟବତୀ 

କରି ପ୍ରେମ ଭକତି

ସର୍ବ ସମ୍ମୁଖରେ କରି ଶପଥ ।।