ଗରିବ ଘରର ସାଥୀ

 

ଏବେ ସିନା ତୁମେ ବିଜୁଳି ଜାଳୁଛ ମୋତେ କି ଯାଇଛ ଭୁଲି ?

ଦିନଥିଲା ମୁହିଁ ଦିକିଦିକି ଜଳି ଆଲୋକ ଦେଖାଉଥିଲି ।

ଜଡ଼ାତେଲ ପରେ ମାଟିତେଲ ପିଇ ଜଳୁଥିଲି ସଳିତାରେ, 

ଅନ୍ଧକାର ଚିରି ବାଟକୁ ଦେଖାଇ ନେଉଥିଲି ଆଲୋକରେ ।

ମହମବତୀରେ ସଳିତା ଲାଗିଲା ଲୋକେ ଆଦରିଲେ ତାକୁ,

କାଚ ଲାଗିଗଲା ସୁବିଧା ହୋଇଲା ଲଣ୍ଠନ ଜାଳିବାକୁ ।

ଧୀରେ ଧୀରେ ପୁଣି ପମ୍ପଲାଇଟ ଜଳିଲା ଆଲୋକ ଦେଇ,

ଗ୍ୟାସ ଲାଇଟ ଆସିଗଲା ସିନା ମୋ ସରି କେ ହେବନାହିଁ ।

ବିଜୁଳି ଆଗରେ ହାରିଥିଲେ ସବୁ ମୁହିଁ ଝଲମଲ କରେ,

ବିଜୁଳି ହାରିଲେ ମୁହିଁ ଜଳିଉଠେ ଗରିବ ଲୋକର ଘରେ ।

ଅଳପ ଧନରେ ହାଲୁକା ପଣରେ କିଏ ସରିହେବ ମୋର ?

ଲିଭେନାହିଁ କେବେ ଝଡ଼ ବତାଶକୁ ନଥାଏ ଟିକେ ଖାତର ।

କେତେଥର ମୋର ରୂପ ବଦଳିଛି ପ୍ରଥମ ଡିବିରି ବତୀ,

ଲଣ୍ଠନ ମୁହିଁ କେତେ ଆକୃତିର ଅନ୍ଧାରକୁ ଗଲି ଜିତି ।