କବିଟିଏ ବୋଧେ ଜନ୍ମନେବାକୁ ଯାଉଛି

ବିନା ବର୍ଷାରେ ଆଖିରେ ଲୁହର ବନ୍ୟା

ଛାତିରେ କୋହର ଭୟଙ୍କର ଭୂମିକମ୍ପ 

ଆବେଗର ଏହି କୁମ୍ଭମେଳାରେ 

ଆତ୍ମା ଏକାକୀ ଗୁମୁରି କାନ୍ଦୁଛି,

ମନ ଓ ହୃଦୟ ନୀରବ ନିଶ୍ଚଳ 

ବିବେକ ଗର୍ଭରେ ଅକଥ୍ୟ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଭୋଗୁଛି

ସମୟ ବତିଶି ଦାନ୍ତ ଦେଖାଇ 

ଠୋଠୋ ହୋଇ ତାତ୍ସଲ୍ୟରେ ହସୁଛି

କବିଟିଏ ବୋଧେ ଜନ୍ମନେବାକୁ ଯାଉଛି ।

ନିଦାଘର ଏ ଋତୁ ପ୍ରଚଣ୍ଡ ଜାଳୁଛି ଶରୀର

ତା ଠାରୁ ଅଧିକ ଉତ୍ତପ୍ତ ନିଆଁରେ 

ଅନ୍ତର ସହରଟି ହୁତୁହୁତୁ ହୋଇ ଜଳୁଛି,

ସତମିଛର ଲୁଚକାଳିର ଏ ଦୁନିଆ

ମିଛର ରଙ୍ଗ ଦେଖି ମନ ଯାଉଛି ମରି

ସତ୍ୟ ଏ ଯୁଗରେ କାହିଁକି ଯାଉଛି ହାରି

ସତ୍ୟତାର ଶକ୍ତିଶାଳୀ ବାର୍ତ୍ତା ସବୁ ଲିଭୁଛି

କବିଟିଏ ବୋଧେ ଜନ୍ମନେବାକୁ ଯାଉଛି ।

ସବୁଠି ଛଳନାର ଗନ୍ଧ ସବୁଠି ମିଛ ହସ

ସରଳ ହୃଦୟ ମଣିଷଟେ ପାଇବା ଏଠି ଅସମ୍ଭବ

ସତ କହିଦିଏ ବୋଲି ପ୍ରତିଦିନ ଆଖିରେ ଲୁହ

ସ୍ୱାର୍ଥୀ ହୋଇପାରେନି ବୋଲି ଲୁହରେ ଭିଜୁଛି,

ଏ ମନ ଗଙ୍ଗା ପରି ପବିତ୍ର ଈଶ୍ୱର ଜାଣନ୍ତି 

ଏ ହୃଦୟ ଆକାଶ ପରି ବିଶାଳ ଈଶ୍ୱର ଜାଣନ୍ତି 

ତଥାପି ବୁଝନ୍ତିନି କେହି ଜଣେ ବି ଏ ମନ

ଏଥିପାଇଁ ପାଏ ଅଜସ୍ର ଯାତନା ତଥାପି ହସୁଛି

କବିଟିଏ ବୋଧେ ଜନ୍ମନେବାକୁ ଯାଉଛି।