ଘାଟି

ଏ ମୋଡ ସେ ମୋଡ ହେଇ

ମନର ଭାଙ୍ଗ

ସେ ଭାଙ୍ଗରେ ଭେଟୁଥାଏ

ତୁମକୁ, ତାଙ୍କୁ ଆଉ ନିଜକୁ

ଶହେ ଥର ।

ଦେଉଳ ଗଢିବା ର କେତେ ଆଗରୁ

ମାଟି ମୁଣ୍ଡା ଗୁଣ୍ଡଖଣ୍ଡ କଲାବେଳେ

ଗପୁଥିଲେ ଆମେ

ଦଧିନଉତିରେ କୋଉ ଭାଙ୍ଗ

କେତେ ଗହୀର ହବ ।

ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ନୁହେଁ !

ତୁମେ ହି କୁହ ତ

ବିଶ୍ବାସ ର ଗୋଟେ ସୀମା କଣ ?

ଯିଏ ଯାହା କହେ ଦେଖାଏ

ଆମେ ବିଶ୍ବାସ କରୁ ବି ତ ।

ହଁ, ସତେ ତ।

ନହେଲେ ଏତେ ଘାଟି ଦେଇ

ପାଣି, ବଣ ଆଉ ସୂର୍ଯ୍ୟ କିରଣ

ଲଢନ୍ତେ କାହିଁକି !

ହେଃ ସିଏ ମନ ହେଉ କି,

ଘାଟିର ସର୍ପିଳ ବାଟଘାଟ,

ସବୁ ଖୋଜୁଥାନ୍ତି

ଗୋଟେ ସରଳପଥ

ଅଙ୍କେଇବଙ୍କେଇ

ଶହେ ମୋଡରେ ।

ପୁଣି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେଲ ଟି ?

ମୁଁ ଜାଣେ ପରା

ଏଇ ଗୁଣଟି ବି

ଠିକ୍ ଗୋଟିଏ ଘାଟି ପରି।