ଗୋପପୁରେ ଅବତାରେ

ଭାଦ୍ରବ ମାସର ମୂଷଳ ବରଷା କୃଷ୍ନ ପକ୍ଷର ଅଷ୍ଟମୀ

ଧରାକୁ ଆସିଲ ଭାରା ନାଶିବାକୁ କଂସ କେଶୀ କାଳନେମୀ ।

ବସୁଦେବ ଦେବକୀଂକ ପ୍ରାଣଧନ ଜନମ ବଂଦୀଶାଳାରେ

ନିଶାର୍ଦ୍ଧରେ ଆଗମନ ପ୍ରହରୀଂକ ନିଦ୍ରା ହାରିଲ ଅଚୀରେ ।

ବେଡ଼ି ଖୋଲିଗଲା ପିତାମାତାଂକର ଦର୍ଶନ ମହାବିଷ୍ନୁଂକୁ

ନେଇଚାଲ ମତେ ଗୋପପୁର ତହୁଁ ଆଣ ବିଜୁଳି କନ୍ୟାଂକୁ ।

କ୍ଷଣକରେ ଚେତା ଫେରିଲା ଦେଖିଲେ ଅବୋଧ ବାଳକ କୋଳେ

ଅଷ୍ଟମ ଗରଭ କଂସ ନାଶିବାକୁ ଆସିଛନ୍ତି ଧରାପରେ ।

ତ୍ୱରିତେ ମଥାରେ ରଖିଲେ ବାଳକ ଚାଲିଲେ ଗୋପ ପୁରକୁ

କଟୁଆଳ ଯହିଁ ସ୍ୱୟଂ ଉଗ୍ରସେନ ସେ କି ଛାଡନ୍ତେ ଶତ୍ରୁକୁ !

ନିଜ ରୁପେ ତାଂକୁ ଦରଶନ ଦେଲେ ଶିରରେ ଶିରିପା ବାନ୍ଧି

ବାପ ଯାରେ ନମସ୍କାର କରେ ସେତ ପୁଅକୁ ଓଳଗି ଲାଗି ।

ଯମୁନା ଉଛୁଳି କୁଳ ଲଂଘୁଥାଏ ଦୁଇଭାଗ ହେଲା ନଦୀ

ବାସୁକି ଶିରରେ ଫଣା ତୋଳି ବରଷା ଧାରା ବିଭେଦି ।

ଗୋପପୁରେ ସର୍ବେ ଅଚେତନ ଯହିଁ ବିଜୁଳି କନ୍ୟା ଜନମ

ଯଶୋମତୀ କୋଳେ ଶିଶୁ ବଦଳାଇ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ପଥେ ଗମନ ।

ନିଶାର୍ଦ୍ଧେ ଫେରିଲେ ବନ୍ଦୀଶାଳା ଦେବକୀଂକ କୋଳେ ରଖି ଦେଲେ

ଚେତିଲେ ପ୍ରହରୀ ବାରତା କଂସକୁ ଦେଲେ କନ୍ୟା ଜାତ ହେଲେ ।

ଦେବବାଣୀ କିବା ମିଥ୍ୟା ହେଲା କନ୍ୟା ହେଲେହେଁ ଗର୍ଭ ଅଷ୍ଟମ

ଶତୃ ନାଶିବାକୁ ତରତରେ ଧାଇଁ କଂସର କ୍ରୋଧ ପଂଚମ ।

ବିଜୁଳି କନ୍ୟାକୁ କଚାଡ଼ିଲା ଶିଳେ ରହିଲେ ଶୂନ୍ୟରେ ଯାଇଁ

ତୋ ଶତୃ ବଢ଼ୁଛି ଗୋପପୁରେ ଏତେ ହରବର କାହିପାଇଁ !

ଗୋପରେ ଚାଲିଛି ନନ୍ଦୋତ୍ସବ ଏଣେ କଂସ ଦେଖୁଛି ବିନାଶ

ପୁତନା ଶକଟା ତୃଣାବର୍ତ୍ତ ରାଇ ପାଂଚେ ଗୋବିନ୍ଦଂକ ନାଶ ।

ଗୋପପୁରେ ମହା ଆନନ୍ଦରେ କାହ୍ନା ନାନା ଲୀଳାଖେଳା କରି

ଅବିନାଶୀ ଯିଏ ଅବତାରୀ ସ୍ୱୟଂ ତାଂକୁ କେ ପାରିବ ମାରି !!

ରାଧାଷ୍ଟମୀ ତିଥି ରାଧିକା ଜନମ ସର୍ବଶ୍ରେଷ୍ଠ ପୂଜାରିଣୀ

ଵୃନ୍ଦାବନ ଧାମେ ପ୍ରବାହିତ ଅଲୌକିକ ପ୍ରେମ ନିର୍ଝରିଣୀ ।

ଗୋପପୁର ସେତ ଗୋପନୀୟ ପୁର ଗୋପୀ ତହିଁ ମହା ତପେ

ମାଧୁର୍ଯ୍ୟ ଲୀଳାରେ ଶୁଦ୍ଧା ଭକତିରେ ମାତିଛନ୍ତି ପ୍ରେମାଳାପେ ।

ସୁଦାମ ସୁବଳ ଲଳିତା ବିଶାଖା ଵୃଷଧାନୁ ସୁତା ରାଧା

କଳଂକିନୀ ପଦ ଶିରରେ ଚନ୍ଦନ ନମାନେ ବନ୍ଧନ ବାଧା ।

ତ୍ରେତୟାରେ ତପୀ କପି ରୂପୀ ଭକ୍ତ ଯା' ପ୍ରେମରେ ଝୁରିଝୁରି

ଦ୍ୱାପରେ ଗୋପୀକା ଜନମ ଲଭିଲେ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ସୁଯୋଗ ସ୍ମରି ।

ଷୋଳକଳା ଧରି ସ୍ୱୟଂ ଅବତାରୀ ଅସୁର ନାଶନ୍ତି ହେଳେ

ଗୋବର୍ଦ୍ଧନ ଗିରି ଅଂଗୁଷ୍ଠରେ ଧରି ଈନ୍ଦ୍ର ହାରି ଅବହେଳେ ।

ଗୋପଲୀଳା ସେତ ଦେବଂକୁ ଦୁର୍ଲଭ କି ବର୍ଣିବି ମୁହିଁ ଛାର

ଜୟ ନନ୍ଦବାଳ ଯଶୋଦା ଦୁଲାଳ ଅବର୍ଣ୍ଣନୀୟ ଅପାର ।