ଏକାକୀ

କେତେକେତେ ରକ୍ତର ସମ୍ପର୍କ

କେତେକେତେ ଆପଣାର ଲୋକ।

ଚାରିଆଡ଼େ ଆଶିଷର ହାତ

ମୁଣ୍ଡପରେ ବୋଝହୀନ ସତ ।

ସ୍ନେହ ଏତେ ଖୋଜିଲେ ମିଳେନି

ସମୟର ରଙ୍ଗ ସମାନ ରହେନି ।

ଏବେ ସେ ଏମିତି ଏକାନ୍ତ

ଅବୁଝା ସେ ସଭିଁଙ୍କର ମତ ।

ନକହିଲେ କିଏ ବା ବୁଝିବ

କହିବା କି ଏତେ ସହଜ ହେବ ।

ନିଜପାଇଁ ଚିନ୍ତା ନାହିଁ ତା'ର

ଜାଣେ ସିଏ ଗତି ସମୟର ।

ଶବ୍ଦ ଯେତେ ମନରେ ଆସନ୍ତି

ଅଳ୍ପାୟୁଷ ନେଇ ସେ ମରନ୍ତି ।

ଧିରେଧିରେ ନିଜଠୁ ଦୂରାଏ

କାହିଁକି ସେ ନିଜକୁ ହରାଏ ।

ସ୍ୱାର୍ଥପର ହୋଇପାରେ ନାହିଁ

ଖୁସି ସେ ପାଗଳ ଆଖ୍ୟା ପାଇ ।

କେମିତି ନୀରବ ଏ ମଣିଷ

ଆଖି ଆଗେ ସମସ୍ୟାର ବିଷ ।

ବେଳେବେଳେ ଲାଗେ ଆଚମ୍ବିତ

ସୁନାମୀରେ ତୁମେ କେମନ୍ତ ଶାନ୍ତ..।

ଏକାନ୍ତରେ ମରୁଥାଏ ନିଶିଦିନ

କୁହନ୍ତି କି ଆରାମ୍ ତା' ଜୀବନ।

ତା' ସ୍ଥାନେ ରଖି ଥରେ ଦେଖ

ଶାନ୍ତି ତା'ର କେତେ ତ ପରଖ।

ନିଜକୁ ସେ ଯେ ଧିକ୍କାର କରେ

ଜୀବନକୁ ପ୍ରତି କ୍ଷଣେ ଡ଼ରେ ।

ବୁଝିବେନି କେହି ବୁଝିବେନି

ସେ ହାରିବନି କି ଜିତିବନି ।।