ଏଈ ଶ୍ରାବଣ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ

ଆସନ୍ତନି ଥରେ

ଶୂନ ନଈ ପଠାଧାରେ

କାଶତଣ୍ଡୀ ଫୁଲର ସହରେ

ହାତେ ହାତ ଛନ୍ଦି ବୁଲନ୍ତେ

ଖୁବ ମନଖୋଲି ଗପନ୍ତେ

     ଏଈ ଶ୍ରାବଣ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ।

ବାଣ୍ଟନ୍ତେ ସୁଖ ଦୁଃଖ

କିଛି ହସ ଆଉ ଲୁହ

ବୁକୁରେ ମଥା ରଖି

ହିସାବ କରନ୍ତେ ବସି

ବୟସର ତରଜୁରେ 

କେତେ ଗଲା କେତେ ବାକି

    ଲାଭରେ କ୍ଷତିରେ ।

ଓଲଟାନ୍ତେ ଅତୀତକୁ

ପୃଷ୍ଠା ପୃଷ୍ଠା କରି

କିଛି ରଙ୍ଗ ଭରନ୍ତେ

ଫିକା ଚିତ୍ରପଟେ

ହୃଦୟ କାନ୍ଥରେ 

ମୋ ଗୋଲାପୀ ଶାଢୀରୁ

ଅଥବା ତୁମ ମିଠା ହୃଦୟରୁ

   ପ୍ରୀତିର ରଙ୍ଗରେ ।

ତୁମେ କୁହନ୍ତ

ନୁରୀ ମୋ ନୁରୀ

ତୁମେ ନଈଠୁ ସୁନ୍ଦରୀ

ଶୂନ ନଈ ଢେଉ ପରି

ତୁମେ ଶ୍ୟାମଳୀ ଶ୍ୟାମଳୀ

ନଈ ଯାଆନ୍ତା ରୁଷି

ଜଳନ୍ତା ଇର୍ଷାରେ ବେଶି

   ମୁଁହ ମୋଡି ଦୂରେ ।

 ମୁଁ ସାଜନ୍ତି କବିତା

ତୁମେ ମିଠା କବି

ଶବ୍ଦ ସବୁ ଫୁଲ ପରି

ମହକିଯାଆନ୍ତେ ଫୁଟି

ମହୁମାଛି ସାଜି

ସମୟ ଯାଆନ୍ତା ହଜି

   କଳ୍ପନା ସୁଅରେ ।

      ଏଈ ଶ୍ରାବଣ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ।