ଧୂଳିଖେଳ

ନାତୁଣୀ ସୁହାନୀ ଆଙ୍କି ଜାଣିଲାଣି

ସୁନ୍ଦରିଆ ଚିତ୍ରପଟ

ଶିଖୁଛି କରାଟେ ନୃତ୍ୟରେ ପ୍ରବୀଣା

ପଢୁଛି ବି ଭଲ ପାଠ ।

ତେର ପୂରି ତାକୁ ଚାଲିଲା ଚଉଦ

ଲାଗୁଅଛି କାଲିପରି

ଖେଳୁଥିଲା ସିଏ ବାଲିଘର ଗଢି

ଧରି ତାର କାଞ୍ଚିଖୁରୀ ।

ନିଇତି ସଞ୍ଜରେ ଜେଜେମା ସାଥିରେ

ପାର୍କ ଆସୁଥିଲା ବୁଲି

ଝୁଲାରେ ଝୁଲିବ ଚକରି ବୁଲିବ

କରୁଥିଲା କେତେ ଅଳି ।

ଏକ ଦୁଇ ତିନି ପାହୁଚ ଗଣିକି

ଚଢଇ ତଳକୁ ଖସେ

ସାଙ୍ଗ ସହ ମିଶି ଖେଳେ ଉଠାପକା

ମନଖୋଲି ଗପେ ହସେ ।

ଧୂଳିଖେଳ ଛାଡି ଧରିଲାଣି ତୂଳି

ଭରି ଜାଣିଲାଣି ରଙ୍ଗ

ଜାତି ଜାତି ଫୁଲ ଗୋଲାପ ସତେଜ

ଉଜ୍ଜଳ ଦିଶଇ ମୁହଁ ।

ଧାଉଁଥିଲା ଦିନେ ଗେହ୍ଲେଇ ନାତୁଣୀ

ଧରିବାକୁ ପ୍ରଜାପତି

ଲାଗିଲାଣି ଡେଣା ମନରେ ତାହାର

ଉଡାଣ ଗଲାଣି ଶିଖି ।

ସପନ ସୁନ୍ଦର ଆଖି ପତା ତାର

ଛାଏଁ ମୁଦି ହୋଇଯାଏ

ଚହଟୁ ସୁବାସେ ସୁଗୁଣେ ସୁହାନୀ

ସର୍ବଦା ମୁଁ ଚାହୁଁ ଥାଏ ।