ଧନ୍ୟ ଏହି ଜଗତ ରୀତି

ସମ୍ପଦ ବେଳେ ସର୍ବ ସଖା 

ବିପଦେ ନଦିଅନ୍ତି ଦେଖା ।

 ପ୍ରଭୁ ତୁମେ ଦେଖ ଏଥର

ଏ ଜଗତ ପରା ତୁମର ।

ଖଞ୍ଜି ଦେଇ ପାପ କୁବୁଦ୍ଧି

ସୃଷ୍ଟି କଲ ହେ ନନ୍ଦନିଧି ।

ମନେ ଥିଲା କିବା ବିଚାର

ଛଳ କଲ ବ୍ରଜ କୁମର ।

ତୁମ ଆଶା ଭରସା ନେଇ

ଜନମିଲି ଆହେ କହ୍ନେଇ ।

ଏତ କଳି କାଳ ବିଚିତ୍ର

ଲାଗୁ ଥିଲା ସଭିଏଁ ମିତ୍ର ।

ବିପରିତ ହେଲା କିପରି

କାହା ଦୋଷ ହେ ଗିରିଧାରୀ ।

ସୁଖ ବେଳେ ଦେଖାନ୍ତି ମୁଖ

ବିପତ୍ତିରେ ହୋନ୍ତି ବିମୁଖ ।

ସ୍ଵାର୍ଥପର ଏଇ ଦୁନିଆଁ

ଦେଖି ଲାଗେ ମୋତେ ଛାନିଆଁ ।

ବିପିଣି ଏ ଜୀବନ ହାଟ

ତୁମେ କର ସବୁଠି ନାଟ ।

ହାତେ ଥିଲେ ଧନ ସଂପତ୍ତି

ଭୃତ୍ୟ ମାନେ ବାକ୍ୟ ଝଟତି ।

ଦେହେ ଯଦି ଅଛି ଯୌବନ

ବେଢ଼ି ଯାନ୍ତି ମଧୁପ ଗଣ ।

ବୃଦ୍ଧ ଲୋକ ପଡ଼ିଲେ ବାଟେ

ନଦିଶନ୍ତି ଗୋଟାଏ ଥାଟେ ।

ଝୁଣ୍ଟେ ଯେବେ ଷୋଳ ବୟସୀ

ତୋଳି ନେବେ ଅଳପ ହସି ।

ହରି ତୁମେ ବଡ ଛଳିଆ

ଲଗାଇଛ କୁହୁକ ମାୟା ।

ଯିଏ ଦେବ ପକେଟ ଗୁଞ୍ଜା

ତା ଦେହରେ ବଲ୍ଲରୀ ସଞ୍ଜା ।

ତୃଷାର୍ତ୍ତକୁ ନଦେବେ ପାଣି

ବେଶ୍ୟା ପୁରେ ପାଣିର ଖଣି ।

କେମିତିକା ବିଚିତ୍ର ସୃଷ୍ଟି

କୃପଣର ସର୍ବଶ୍ୱ ମୁଠି ।

ପଥେ ମୋର କଣ୍ଟା ବିଛାଇ

ଶୋଇଗଲ ଶ୍ରୀକ୍ଷେତ୍ର ସାଇଁ ।

କଥା ଯିଏ କୁହେ ଚିକଣ

ସେହି ଏଠି ଜିତିଲା ରଣ ।

ସାଧୁ ସନ୍ଥ ଗଲେଣି ଲୁଚି 

ଦେଖି ଏହି କୁତ୍ସିତ ରୀତି ।

ଯାହା ଘରେ ଧନ ରତନ

ତାହା ପୁରେ ଲକ୍ଷେ ଫଗୁଣ ।

ବୃକ୍ଷେ ଯେବେ ନଥାଏ ଫଳ

କାଟୁ ଥାନ୍ତି ହୋଇ ବିକଳ ।

ଭରା ଫଳ ଦେଖିଲେ ବୃକ୍ଷେ

ତୋଳିବାକୁ ହଜାରେ ପକ୍ଷେ ।

ମଧୁଜିବୀ ରଖିଲେ ମଧୁ

ଲୁଟୁଥାନ୍ତି କଳି ଅସାଧୁ ।

ପ୍ରଭୁ ତୁମ ଗୁହାରି ଶୁଣ

ଟିକେ ମୋତେ ଦିଅ ଶରଣ ।