ଧବଳ କପୋତ

ମୁଁ ତ ସେଇ ମସୃଣ ଶୁଭ୍ର କପୋତ,

ଇର୍ଷାରେ ଢାଳେ ଅବିରତ ଶ୍ୟାମ ଜିିିମ୍ବୁତ।

 

ମନ୍ଦିର କୋଠା ମୋ ବାସ,ପ୍ରାଚୁର୍ଯ୍ଯ ସଙ୍କେତ,

ବଞ୍ଚୁଥାଏ କାତରେ ଦିନ ସହି କଷଣ ବହୁତ। 

ସୌମ୍ଯତାର ଆକର୍ଷଣେ ବିଭୋର ଅନେକ,

ନବକୃତି ଭାବନାରେ ହଜି କବି ଓ ଲେଖକ।

ସଜାନ୍ତି ପଞ୍ଜୁରୀ ବି ନେଇ କିଛି ନିର୍ଦ୍ଦୟ ଲୋକ।

ଖୋଲି ମୁକ୍ତାକାଶେ ମୁୁଁ କାଳେ ଶାନ୍ତିର ପ୍ରତୀକ !

ବିଚ୍ଛୁରିତେ ଦାନା ଡାକନ୍ତି ସଧିରେ ପକ୍ଷୀ ପ୍ରେମୀକ;

ଭୁଞ୍ଜାଇ ମୋତେ ପ୍ରଭୂ କର୍ଣ୍ଣେ ପଡିବ କି ଡାକ !

ରାଜାରାଣୀ ମାନଙ୍କ ସେବେ ଥିଲି ବଡ ସଉକ ,

ଖାଦ୍ୟ ବାସ ଦେଇଥିଲେ ପୋଷି  ଲକ୍ଷାଧିକ। 

ଯୁଦ୍ଧବିରାମେ ହୋଇଲି ପରା ଶାନ୍ତିବାର୍ତ୍ତା ବାହକ।

ଗୁପ୍ତଚର ସାଥୀ ସହଯୋଗୀ ପୁଣି ପ୍ରଜାଙ୍କ ରକ୍ଷକ।

ସନ୍ଦେଶ ଭାଷେ ଯେ ରାଜକୁମାରୀ ଓ କୁୁୁମର ପ୍ରେମୀକ;

କ୍ଷୀପ୍ରତାରେ ଗହନେ ପଛେ ପକାଇ ଘୋଟକ ।

ଦେଇ ପ୍ରାଣବଳି, ତୋଷିିିଛି କେତେ ମାଂସ ଭକ୍ଷକ।

କେବେ ହୋଇ ବନ୍ଦୀ ବ୍ୟାଧ ଜାଲେ କୁଟୁମ୍ବ ପୋଷକ।

ଜନ୍ମିଥିିିଲି କାଳେ ଛୁୁଇଁବାକୁ ଫେନିଳ ଘନ ଉଦକ,

ଖଗ ଛୁଏଁ ମାଟି ,ଶିିିତଳି କରଣେ କ୍ଷୁଧା ପାବକ ।

ଭରିଛି ବିିିହି ଏ ଜୀବନେ ବହୁ ଯାତନା ଓ ଶୋକ,

ଦୁର୍ଦ୍ଦାନ୍ତ ହସ୍ତେ ପୁଣି କ୍ଷଣିକେ ନିଶେଷ, ଫୁଟେ ବନ୍ଧୁୁୁକ।