ମୁଁ ନୁହେଁ ଅରି

 ଆଶା ଅଙ୍ଗାର ଭରା କୁହୁଳା ଛାତି ,

               ଉଦାସୀ ଧୁୁଆଁ ଦିିଏ ଅମାପ ତାତି।

ସମୟ ଛାଡିଛି ମୋତେ କେଉଁଠି ଆଜି ,

          କାଢି ତୋ ଦୁନିଆଁରୁ ଭାଗ୍ୟଡୋରି ସାଜି।

ବାକି ଲୁହ କିଛି ପୁଣି ରଖିଛି ଆଖି, 

               ସାଇତା ଧନ ସେ ମୋଦୁଃଖ ସାଥୀ।

ନା ' ଅଛି ଏବେ ସେଇ ମନ ,

                               ନା' ସେ ଅଭିଳାଷା ;

           ବାସ୍ , ମୁୁଁ ଆଉ ଅଛି ମୋ ମିଥ୍ୟା ଆଶା।

                    ଶୁୁୁଷ୍କ ନିିିଳୟ ଅନ୍ତରେ ଶୁପ୍ତ ଅଭିପସା।

 ସାମାନ୍ୟତମ ନାହିଁ ତୋଠାରେ ଅଭିମାନ,

             ନାହିଁ ତ ଏ ସମାଜଠାରୁ ଅଭିଯୋଗ।

                       ବାଷ୍ପବନେ ବିିଲୁପ୍ତ ବିଗତ ଅନୁରାଗ ।

ଦେଖି ନୟନେ ପିୟୁଷର ଅଞ୍ଜନ ଗାର ,

               ପାରିିନି ଢାଳି ଅନୁରକ୍ତି ସୁକ୍ଷ୍ମାତି ଧାର।

ହୋଇଥିଲି ଯେବେ ଲକ୍ଷ୍ୟ ନିକଟତର ,

                 ଦୋହଲି ଭାଗ୍ୟ ଖାଇଲା ଠୋକର। 

ରୁନ୍ଧି  କଣ୍ଠେ  ଧୂୂମ  ବାଣୀ ସ୍ଫୁରେନା,

                 ଜୀଇଁବାକୁ ଦିଏ ନା ଜମା, 

                          ମରିବାକୁ ବି କରୁଛି ମନା।

ଚୁପ୍ ରହି ଜଳେ ନିଖୋଜ ମନ ,

             କହିଦେଲେ ଯେ ତୋ ସରିିବ ମାନ।

                    ଭାଗ୍ୟ ଦେଇଛି ସ୍ମୃତି କଣ୍ଟକ ସମାନ।

ନା, ମୁଁ ଅନୁୁୁତପ୍ତ ନପାଇ ପ୍ରୀତିକୁ ସାକାର ;

      ନା, ତୁ ଅଭିଶପ୍ତ ନିୟତିିରେ ହୋଇ ଏକାକାର।

ନ ଯାଉ ଭାସି ମୋ ସ୍ୱପ୍ନର କୃଷ୍ଣ ଜିମ୍ବୁତ ,

            ବଞ୍ଚୁଥିିିବି ଧରି ଅଭିଭୂତି ସେ ବିିିଗତ ,

                ଶେଷ ଆଶ୍ରା ଥାଉଏ ଜୀବନେ ଅନ୍ତତଃ ।