ଦେବକୀ

ତୁମେ ହିଁ ତ ଯବନିକା ଚେତନାର ଊର୍ମି,

ଯା ଶରଧାବାଲି ଦିନେ

ଲୋଡିଥିଲା ମଶାଣୀର ଜୁଇ,

ଭରା ଯମୁନାର ଜଳେ

ଛିଞ୍ଚିବାକୁ ଅମୃତ ମଣୋହୀ ।

ଦଶମାସ ଦଶଦିନ ଗର୍ଭେ ଧରି ଧରି

ମାତୃତ୍ୱ ଯାଇଛି ଲିଭି ଅନ୍ଧ କାରାଗାରେ,

ଅସରନ୍ତି ସପନ ସଉଧ ଭାଙ୍ଗି

ସୁକୁମାରୀ ଦେବକୀ ନିକଟେ ।

ଲହୁର ବଳୟ ଡେଇଁ

ଲୁହ ଯେବେ ପାଣ୍ଡୁଲିପି ସାଜେ,

ଅର୍ଦ୍ଧରାତ୍ରୀ ପାପୁଲିର ପହରା ନମାନି - 

ଶୂନ୍ୟର ଠିକଣା ମଧ୍ୟେ ଚାଲେ ଏକା ଏକା

ଶୋଇବା ଥାନରୁ ଉଠି 

ବସୁଦେବ କାହାର ନିର୍ଦ୍ଦେଶେ !!!

ପୁଙ୍ଗୁଳା ଈଶ୍ୱର ବୋହି ପାର୍ଥିବ ଶରୀରେ

ଯିବାକୁ ଦିଅ ରାତିକୁ

ନ ଡାକି ପଛରୁ,

ଛାଇ ସହ ଛାଇ ମିଶି ବଢ଼ୁଥିଲେ ପାଦ

ସେହିହେବ ବାଟ ...।

ନ ଥିବ ଆଶଙ୍କା ଆଉ ନ ଥିବ ସନ୍ଦେହ

ଝଡ଼ ବର୍ଷା କମିଯିବ

ଦାଉ ଦାଉ ନିଆଁର ଧାସରେ,

ନିଃସଙ୍ଗ ସ୍ୱପ୍ନେ ଖେଳିବ

ଦୋ ଦୋ ଚିହ୍ନା ମୁହଁ ସେଇ କଂସର ଉଆସେ ,

ହଁ ଗୋପପୁର ଦାଣ୍ଡ ଠାରୁ

ବହୁତ ଦୂରରେ -

ମୁଁ ଦେବକୀ, ମାଆ ଠାରୁ ଭିନ୍ନ ଏକ ମାଆ ।