ଡାଆଣୀ ଆଲୋଅ

ଆହା କି ସୁନ୍ଦର , ଦିଶୁଅଛି ଦପଦପ

ଦୂରରୁ ସତେ କି ଦୀପ

ନିଆଁଗିଳା ସେଇ ଡାହାଣୀ ମାଆଟା

କରି ଅଛି କିଆଁ କୋପ ।

ବଣ ଜଙ୍ଗଲ ଓ ପୋଖରୀ ତୁଠରେ

ଦିଶଇ ବହୁ ସଂଖ୍ୟାରେ

ନଈ କଡେ କଡେ ଗନ୍ଧିଆ ପାଳରେ

ସଞ୍ଜ ନଇଁ ଗଲେ ଚରେ ।

ଆଗ କାଳେ ଏଇ ଡାହାଣୀ ମାନେ ଲୋ

ଦିଶୁ ଥିଲେ ବହୁ ବେଶୀ

ଘୁଅ ଖାଇ ଖାଇ ପେଟକୁ ପୁରାଇ

ବୁଲୁଥାନ୍ତି ହସି ହସି ।

ଖିଲି ଖିଲି ହସ ବୁଣି ଦିଏ ରସ

ଡାହାଣୀ ମାଆ ମାନଙ୍କ

କେତେ ଯେ ପିଉସୀ , କେତେ ଯେ ମାଉସୀ

ବୋଲି ଚିହ୍ନା ଜଣା ଡାକ ।

ଚଳୁଥିଲା ଆଗ କାଳରେ ନିପଟ

ମଫସଲ ଅଞ୍ଚଳରେ ଲୋ

ଲୋକ ସଂଖ୍ୟା ବଢ଼ି ଯିବାରୁ ଯେ ଆଉ

 ଦିଶେନା ଡାହାଣୀ ଆଲୋ ।