ଚନ୍ଦ୍ରାୟନ

 ସପନ ତ ଅନାବନା

ମନ ଆନମନା

କେଉଁଠି ଖୋଜିବି ତୋତେ

ଠିକଣା ମିଳେନା ।

 ଚାରିଆଡେ ଆକାଶ ଶୂନ୍ୟତା

ସରି ଆସେ ଆଶାର ସଳିତା

ଚାହିଁ ସିନା ବସିଥିବୁ

ଫିକା ପଡି ଆସୁଥିବ ତୋ ପାଦ ଅଳତା ।

 ମୁଁ ପଠାଇଥିବା ଚନ୍ଦ୍ରୟାନ

ପାଇଲା ନି ତୋହରି ସନ୍ଧାନ

ତୋ ମୋ ଭିତରେ ଥିବା ସୂକ୍ଷ୍ମ ସେତୁ

କିପରି ହୋଇଯାଏ ଛିନ୍ନ ।

 ଆଶା କେବେ ମରେ ନାହିଁ

ସପନ ବା ସରେ କାହିଁ

ସେ ଅମୃତ ଲଗ୍ନ ଅପେକ୍ଷାରେ

ଚେଷ୍ଟାରତେ ବସି ଥିବି ଚାହିଁ ।।