ଛଳନା

ଅଭିମାନିନୀ ସେ ଲାଜକୁଳି ପ୍ରିୟା

ରାଗିଗଲେ ମୁହଁ ନାଲି

କହେ ନାହିଁ କଥା ମାରେ ଆଡ଼ରୁଷା

ଦୁମଦୁମ ଯାଏ ଚାଲି ।

ଚଦର ଘୋଡାଇ ଶୁଏ ମୁହଁ ମାଡି

ଛୁଏଁ ନାହିଁ ଅନ୍ନ ଜଳ

ମନ ଭୁଲା କଥା ନ ଶୁଣିଲେ ଟିକେ

ଆଖି କରେ ଛଳଛଳ ।

ଦେଖାଏ ବାହାନା କିମ୍ଭୁତ ପ୍ରକାର

କଥା ଶୁଭେ ଫଣଫଣ

ନ ବୁଝିଲା ଯାଏ ପ୍ରିୟତମା ମନ

ସବୁ କଥା ମୂଲ୍ୟହୀନ ।

ତା ମନ ପସନ୍ଦ କାମଟି ନହେଲେ

ତଳକୁ ପୋତଇ ମଥା

କାନ୍ଥକୁ ବାଡ଼କୁ ଅନାଇ ଗପଇ

ଆଜେବାଜେ ବହୁ କଥା ।

ଲାଗେ ଶୀତ ଅନ୍ତ ଫେରିଲା ବସନ୍ତ

ଫୁଲ ବଉଳର ବାସ୍ନା

ସ୍ମିତ ହସଧାରେ ପ୍ରିୟ ମନ ହାରେ

ଛଳନା ମୃଗନୟନା ।

ବୃଦ୍ଧି ହୁଏ କାଳେ ଚାରୁ ପ୍ରେମକଳା

କରିଲେ ପ୍ରିୟା ଛଳନା

ପ୍ରିୟତମା ଯଦି ନ ଜାଣେ ବାହାନା

ହୁଏ ଚନ୍ଦ୍ରକଳା ଊଣା ।