ବୁନ୍ଦାଏ ସିନ୍ଦୁର

ଆକାଶର ସୂରୁଜ ପରି 

ବିଛୁରିଦିଏ ଆଲୋକ 

ସବୁ ଅନ୍ଧାରକୁ ଶୋଷି

ରଡ ନିଆଁରେ ଜଳୁଥାଏ

ଅହରହ ସଦା ମଥାରେ ।

ଛୁଇଁବାକୁ ଡର ଲାଗେ 

ପବନେ ଉଡିଲେ ପଣତକାନି

ବାସ୍ନାୟିତ ଝୁଣାର ମହକେ

କେଉଁ ମୃଣ୍ମୟ ଦେବୀଟିଏ ପରି

ଦିଶୁଥାଅ ଅନେକଙ୍କ ଆଖିତଳେ ।

ନୀଳ ଶାଢୀଟିକୁ ଗେଲ କରି

ବିନ୍ଦୁଏ ସିନ୍ଦୁର ଲଗାଇଲେ ମଥାରେ

ସତୀତ୍ଵର ଛଳ ଛଳ ଝରଣାଟି 

ଅମାନିଆ ହୋଇ ଝରିପଡେ

ତୁମ କଥା କୁହା ଆଖିରେ ।

ତୁମେ ଆଜି ଆଉ କାହାର

ବୁଝିବାକୁ ବାକି ରୁହେନି ମୋର

କପାଳେ ଲାଲ ତିଳକ ଲଗାଇ

ଶୁଭ ମନାସ ସାରା ଜୀବନ

ବିଧାତା ଯାହାକୁ ଛନ୍ଦି ଦେଇଛି ହାତରେ ।