ବୁଝିବ କିଏ

କେଡେ ସୁନ୍ଦରରେ ଉଡୁଛି ବନ ମନ୍ଦିରରେ ଫର ଫର ,

ଗୀର୍ଜା ,ମସଜିଦ,ଗୁରୁଦ୍ୱାର ସବୁ ପରିଚିତ ଏବେ ସଭିଙ୍କର ।

ଏବେ ଲାଗେ ହୁଏ ,ପ୍ରତିଯୋଗିତା ପ୍ରମାଣ ପାଇଁ ଆସ୍ତିକତାର ,

ସଭିଏଁ ଭିଡନ୍ତି ,ନିଜ ପରିଚୟ ଲାଗି ହୁଅନ୍ତି ତତ୍ପର ।

ବଡ଼ିମା ଦେଖାଇ କରନ୍ତି ,ବଡ ଉତ୍ସାହରେ ନିଜର ପ୍ରଚାର ,

କିଏସେ କରିବ ସେମାନଙ୍କର ଏହି ଆଚାରର ସବୁ ବିଚାର ।

ବେଳେ ବେଳେ ପୁଣି ଲଢେ଼ଇ କରନ୍ତି ନିଜ ମଧ୍ୟରେ

ପ୍ରମାଣ କରିବାକୁ ,କିଏ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଅଟେ ସଭିଙ୍କ ଭିତରେ ।

ତାଙ୍କ ପ୍ରଚାର ପ୍ରସାର ଭ୍ରମିତ କରେ ସରଳ ପ୍ରାଣୀଙ୍କୁ

ଅସହାୟ ହୋଇ ,କାତରେ ବିନତି କରେ ସିଏ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ।

ସେହି ଦେଖାଣିଆ ଆସ୍ତିକଙ୍କ ସତ୍ୟତା କେହି କରେ ଉଜାଗର ,

ଭର୍ତ୍ସିତ ହୁଏ ସିଏ ସମାଜରେ ,ପାଈ ନାମ ନାସ୍ତିକର ।

ସିଏ ସତ୍ୟର ସାଧକ , ଧର୍ମକୁ ସାଥି କରି ଚାଲିଥାଏ

ନାସ୍ତିକ ନୁହେଁ ସତ ,କିନ୍ତୁ ତାର ଆସ୍ଥାକୁ ନଦେଖାଏ ।

ବିଧାତାଙ୍କ ସୃଷ୍ଟି ଏହି ସଂସାର ,ସଭିଏଁ ଏଠାରେ ଯାତ୍ରୀ ,

ନାସ୍ତିକ ନୁହେଁ ସିଏ ,ସେଇ ବିଧାତାଙ୍କ ଏକ ସୃଷ୍ଟି ।

ବୁଝିବ କିଏ କହିବା କିଏ ଶୁଣିବାକୁ କେହି ନାହିଁ

କେବଳ ଜଣେ ଜାଣିଥାଏ ,ସବୁ ଦେଖୁଥାଏ ,ସ୍ରଷ୍ଟା ସେହି ।

ଆସ୍ଥାର ପ୍ରସଙ୍ଗ ଅଟେ ବଡ ବିସ୍ତାର ,ବୁଝିବ କିଏ

ଦେଖାଇ ନହେଲେ ଆଜିର ମଣିଷ ,ଏବେ ନାସ୍ତିକ ହୁଏ ।

ଯେତେ ଅନ୍ତରର ଭକ୍ତି ଦେଖାଇ ନଦେଲେ ,ବୁଝିବ କିଏ

ଏକାନ୍ତରେ ବସି ତାଙ୍କୁ ସ୍ମରଣିଲେ ,ଜାଣିବା ଭଲା କିଏ ।

ସେଥିପାଇଁ ଆଜି ପକୃତ ଭକ୍ତକୁ ନାସ୍ତିକର ନାମ ଦିଏ

ନର ରୂପେ ନାରାୟଣଙ୍କୁ ସିଏ ପୁଜଇ ,ବୁଝିବ କିଏ ।

ସବୁ ଧର୍ମକୁ ସମ୍ମାନ ଦେଇ, ଦିଏ ଭକ୍ତିର ପରିଚୟ

ବୁଝିବ କିଏ ଦୂର କରିବ ସଭିଙ୍କ ଏହି ସଂଶୟ ।

ବିଧାତା ଆମର ପଠାଇଛି ବଞ୍ଚିବାକୁ ,କର୍ମକୁ କରି ଆଧାର

ସିଏ ସବୁ କରଉଛି , ବୁଝିବ କିଏ ଏହି ସାର ।