ବର୍ଷୁନାହିଁ ମେଘ ଆଉ

ଶ୍ୟାମଳିମା ଭରା    ସୁନ୍ଦର ବନାନୀ

ଥିଲା ଏ ମାଟିର କୋଳେ

ବିକାଶ ନାଆଁରେ   ଆଜିର ସଭ୍ୟତା

କୃତ୍ରିମ ପ୍ରାଚୀର ତୋଳେ ।

ଜୀବଜନ୍ତୁଙ୍କର     ଆଶ୍ରା ଥିଲା ଏହି

ରସାଳ ଉର୍ବର ମାଟି

ଯାତାୟାତ ପାଇଁ   ସୁବିଧା ସକାଶେ

ବିଦୀର୍ଣ୍ଣ କରିଛୁ ଘାଟି ।

ଚିରି ପକାଇଛୁ     ଧରଣୀ ମାଆର

ଚିର ନିର୍ଝରିଣୀ ବକ୍ଷ

ଗଛଲତା ହାଣି    ଶୋଷଣ ଦିଗରେ

ଆହୁରି ରଖିଛୁ ଲକ୍ଷ୍ୟ ।

ଯାନବାହାନର    ବିଷାକ୍ତ ଧୂଆଁରେ

ପ୍ରଦୂଷଣ କରି କରି

ନଷ୍ଟ କରୁଅଛୁ     ପରିବେଶ ଆମ

ମୂରୁଖ ଅଜ୍ଞାନ ପରି ।

ଉଦ୍ଭିଦ ଅଭାବେ    ବଞ୍ଜର ଭୂଇଁରେ

ବର୍ଷୁନାହିଁ ମେଘ ଆଉ

ନଦୀନାଳ ସବୁ    ବିଲୁପ୍ତ ହେଲେଣି

ସହି ମଣିଷର ଦାଉ ।

ଯେଉଁ ପରିମାଣେ   ହେଉଛି ନିର୍ମାଣ

ସର୍ବତ୍ର ନଗରଗ୍ରାମେ

ପତିଫଳେ ତାର     ଅନ୍ନର ଅଭାବ

ଭୋଗିବୁ ନିଶ୍ଚୟ ଆମେ ।

ମାଟି ସହ ପାଣି    ପବନ ବି ଏବେ

ବିଷାକ୍ତ ହେଲାଣି ଯେତେ

ସତର୍କ ନହେଲେ    ବିକାଶ ବଦଳେ

ବିନାଶ ହୋଇବ ସେତେ ।