ବୋଝ

ମୁଣ୍ଡାଇ ମୁଣ୍ଡାଇ ଥକି ଗଲା ସିନା

  ଭାବେନି ବୋଝଟି ସିଏ

କୋମଳ କଳିଠୁ ସମ୍ଭାଳିଲା ସିଏ 

  କୁଳରେ ଲାଗିବା ଯାଏଁ।।

ସଂସାର ପାହାଡ଼ ଉଠାଇଲା ସିଏ

  ଅଳି ଅର୍ଦ୍ଦଳି ସହିତ

ନିଜେ ସହି ଯାଏ କ୍ଷୁଧା ଓ ତୃଷା କୁ

  ପୁରାଇ ସଭିଙ୍କ ପେଟ।।।

କେବେ ନ ଝରାଏ ଆଖି ରୁ ତାହାର

  ଉଷ୍ଣ ଲୁହ ଦୁଇ ଧାର

ସବୁ କୁ ଭାବେ ସେ ଆପଣା କର୍ତ୍ତବ୍ୟ

  ସେ ହିଁ ଜନକ ଆମର।।

ଲଦି ଲଦି ସିଏ ପାହାଡ଼ ପିଠି ରେ

  ଆଜି ସେ ହୋଇଛି ବୋଝ

ବୟସ ର ଅପରାହ୍ନ ଆସେ ଯେବେ

  କାହା କାନ୍ଧେ ଭରା ଦେବ?

ସନ୍ତାନ ସନ୍ତତି ଆଡ କରିଦେଲେ

  ଖୋଜିଲେ ଅନାଥ ଶ୍ରମ

କିଏ ସମ୍ଭାଳିବେ ଏ ବୃଦ୍ଧ ବୋଝ କୁ

  ଭୁଲି ଗଲେ ପିତୃ ଋଣ ।