ବଞ୍ଚିବାର ମୋହ

    

ସବୁ ସଂପଦ କୁ ତୁଚ୍ଛ ମଣିଥିଲି ତୁମରି ହାତକୁ ଧରି,

ଶୂନ୍ୟ ଆଉ ଶୂନ୍ୟ ମହାଶୂନ୍ୟ ତାକୁ ନିଜେ ଆଲିଙ୍ଗନ କରି । 

ସୁଖରେ ଦୁଃଖରେ ସାଥି ହୋଇଥିଲି ଭାଂଗି  ପଡିନାହିଁ ମନେ , 

ସୁଖରେ ହୋଇନି ଆତ୍ମହରା କେଭେଁ ଦୁଃଖରେ ହାରିନି ଦିନେ ।

ବିତିଗଲା ପୁଣି ଅନେକ ବରଷ ତୁମରି ମୁହଁ କୁ ଚାହିଁ ,

କେତେ ଝଡଝଞ୍ଜା ଆସିଛି ଜୀବନେ ନୀରବେ ଯାଇଛି ସହି ।

ଲାଭ ନାହିଁ କିଛି ପୃଷ୍ଠା ଉନ୍ମୋଚନେ ସ୍ମୃତି କେତେ ମନେ ଆସେ ,

ଭାବି ବସିଲେ ସେ ପ୍ରହେଳିକା ଲାଗେ ପ୍ରତିକ୍ଷଣେ ଭାଷିଆସେ।  

ମନ ଚାହେଁ ଆଜି ଶୁଣିବି ତୁମଠୁ କେଇପଦ ମିଠା କଥା,

ବଢିଯିବ ମୋର ବଂଚିବାର ମୋହ ମନେ ରହିବ ନି ଆବିଳତା ।