ନିଝୁମ ରାତ୍ରିର କୋଳେ

  

ଭାବିବାକୁ ଭଲଲାଗେ ବସି ଏକାନ୍ତରେ, 

ସ୍ଵପ୍ନ ତୁମେ କାହିଁ ଆସ ନିରୋଳା ରାତ୍ରି ରେ । 

ସାଥି ତୁମେ ମନେପଡ ଘନ ଅନ୍ଧକାରେ,

କେଇପଦ କଥା ହେବି ଖୋଜେ ମୁଁ ସାଥିରେ ।

ଭାବନାରେ ମଜେ କେତେ ଏ ଖିଆଲି ମନରେ, 

ସ୍ମୃତି  ତୁମେ ଆସ ସେହି ଅସହାୟ ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ।  

ନିଝୁମ ରାତ୍ରିର କୋଳେ ଦେଖେ ସ୍ଵପ୍ନ ନୂଆ ସକାଳ ର, 

ଭାଙ୍ଗେ କେତେ ଗଢେ ପୁଣି ଜୀବନର ପ୍ରତ୍ୟେକ ପ୍ରୁଷ୍ଠାର ।

ଅଭିନବ ରୂପ ସାଜି ହୁଏ ନିତ୍ୟ ସେ ଦିନର, 

ଅଭିମାନେ ମନ କେତେ ଭରିଯାଏ ପୁଣି ଅନୁଶୋଚନା ର । 

କେତେବେଳେ ମନ ହୁଏ ଲଂଘିଯିବ , ପର୍ବତ ଗହ୍ବର ,

କେତେବେଳେ ମନର କୋହ ବହେ ହୋଇ ଧାର ଧାର।