ବିରହ ଯାତନା

ଝି:- ତୁମେ ମୋର ପ୍ରିୟ ଆହେ ପ୍ରିୟତମ

   ଗଲଣିକି ମୋତେ ଭୂଲି

   କେବେ ଥରେ ଆସ ରାଇଜକୁ ମୋର

   ପ୍ରେମ ଟିକେ ଲୋଡେ ଖାଲି  ।

   ଫଗୁଣ ଥାଇବି ଦୁନିଆଁ ମୋ ଫିକା

   ତୁମ ପ୍ରେମ ରଙ୍ଗ ବିନା

   ଜିଇଁବା ମରିବା ସବୁ ମୋ ସମାନ

   ନକର ପ୍ରିୟ ବାହାନା  ।

ପୁ:- ବାହାନା କିପରି କରିବି ଗୋ ସକ୍ଷୀ

   ବିହୁନେ ହେଉଛି ଝୁରି

   ପ୍ରାଣପ୍ରିୟା ପାଖେ ପ୍ରାଣ ମୋର ବନ୍ଦା

   ତୁମେ ମୋ ମନ ପଞ୍ଜୁରୀ  ।

   ସ୍ମରଣରେ ଉଙ୍କି ମାରେ ତୁମ ମୁହଁ

   ଆଖି ଆଗେ ଦିସେ ମୁହଁ

   ଧାରେ ଧାରେ ଲୁହ ଲହୁ ହୋଇ ବହେ

   ଛାତିର ବିଷର୍ଣ୍ଣ କୋହ  ।

ଝି:- ବିଷର୍ଣ୍ଣ କୋହରେ ବିଭଚ୍ଚ୍ଥ ଏ ମନ

   ବର୍ଣ୍ଣନା ମୋ ଶବ୍ଦ ଶୂନ୍ଯ

   ଅଗ୍ନିଶିଖା ହୋଇ ତିଳ ତିଳ ଜଳେ

    ହରାଇ ମୋ ସ୍ବାଭିମାନ  ।

    ଯବନିକା ଏବେ ପ୍ରୀତି ପୁଷ୍ପଗୁଚ୍ଚ୍ଥ

    ଅମଡା ମୋଡରେ ପ୍ରାଣ

    ଅଧୋମୁଖ ହୋଇ ବାଟ ମୁଁ ଚାଲୁଛି

    ବିଦ୍ରୋହେ ଛାଡେ ପରାଣ  ।

ପୁ:- ଏଠିବି ବିଦ୍ରୋହ ନିଜ ସାଥେ ନିଜେ

    ହୁତାଶନେ ଜଳେ ମନ

    ପ୍ରତି ମୂହୁର୍ତ୍ତରେ ତୁମ କଥା ଭାଳେ

    ବିଡମ୍ବନା ବ୍ଯବଧାନ  ।

    ଜନ୍ତ୍ରଣା ଜ୍ବାଳାରେ ଜରଯରିତ ପ୍ରାଣ

    ଯବନିକା ନାଟକରେ

    ହେ ପ୍ରିୟ ସଜନୀ ଆସ୍ଥା ମୋ ଭାଙ୍ଗନି

  ‌‌‌‌  ନିଶ୍ଚେ ମୁଁ ଫେରିବି ବାରେ  ।