ବିଦଗ୍ଧ କବିତା

ଭଲପାଇବା ମୋ ଆଷାଢ଼ ଆକାଶେ

ମଲାଜହ୍ନ ସାଜି ଡୁବି ଯାଉଛି

ଜୀବନକୁ ଭଲପାଏ ବୋଲି ଆଜି

ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ ଲୁହ ଲହୁ ପିଉଛି ।

ସେଇ ମଲାଜହ୍ନ ପୁଣି ମୋ ଅଞ୍ଚଳେ

ଚଞ୍ଚଳେ ଆବେଗ ଲୁହ ଖୋଜୁଛି

ଆଷାଢ଼ୀ ପଣତେ ବିନ୍ଦୁ ବିନ୍ଦୁ ହୋଇ

କାକର ଟୋପା କୁ କିଏ ବୁଝିଛି ।

ଆବେଗରୁ ଅନୁରାଗ ପୁଣି ଅସ୍ତରାଗ

ଜହ୍ନ ଟା ମଳିନ ଭାରି ଦିଶୁଛି

ତାରା ଫୁଲ ସାଥେ ନୀଳନୟନା ସେ

ନୀଳକଇଁ ନୀଳବିଷ ପି ମରୁଛି ।

ଅଭିସାରିକାର ଅବଗୁଣ୍ଠନରେ ସବୁ

ଅଭିଶାପ ଅକାରଣ ଲାଗୁଛି

ଆୟୁତ ଯୁଗର ନିୟୁତ ନିଥର

ପଦ୍ମବଣେ କଳା ନାଗ ଖେଳୁଛି ।

ତମରି ଅସ୍ତିତ୍ବ ପୁନଶ୍ଚ ପୁନଶ୍ଚ

ଭାଇରାଲ ହୋଇ କାଇଁ ଗ୍ରାସୁଛି

ଅଜଣା ପଥର ପଥିକ ସାଜିବି

କୁଆଁ ତାରା ସାଥେ ଭାବ ଲାଗିଛି ।

ସାତ ଋତୁ ପରେ ଆଉ କିଏ ଥରେ

ବସନ୍ତ ପତ୍ରରେ ମହୁ ମାଖିଛି

ଅସ୍ତବେସ୍ତ ପୁଣି ପରସ୍ତ ପରସ୍ତ

ମୋ ଦୁଇ ଆଖି ନିଜ ଲୁହ ନିଜେ

ପିଇ ସାରିଛି ।