ବିଛେଦର ଦୁଃଖ

ହେ ପ୍ରିୟତମା ଆଖିରେ ମୋ

ଆଜି ଆଖିଏ ଲୁହ,

ଛାତିରେ ବେଦନାର ଅସରନ୍ତି କୋହ,

ମୁଁ ଜଳୁଛି ବୈଶାଖର ଡହ ଡହ ଝାଞ୍ଜି ରେ

ମୋ ଦେହ ମନରେ ଆଜି ଲାଗିଛି

ତୁମ ବିଛେଦର ନିଆଁ ,

ହୁତ୍ ହୁତ୍ ହୋଇ ଜଳୁଛି ମୋର ସାରା ଶରୀର ଟା

ଆଖିରୁ ବହୁଛି ଶ୍ରାବଣର ଲୁହ ।

ମାଟିରୁ ଆକାଶ ଯୁଆଡେ ଚାହିଁଲେ

ଦିଶେ ପ୍ରୀୟା ତୁମ ମୁହଁ

ତୁମ ବିଛେଦରେ ଏ ଜୀବନଟା ସଖି

ଜଳୁଅଛି ଅହରହ , ମୁଁ କେମିତି ବଞ୍ଚିବି କହ !!

ସତରେ କଣ ମୋତେ ଧ୍ଵଂସ

କରିଦେବାକୁ ଆସିଛି,

ଏ ଜଳିବା ଭିତରେ ଆନନ୍ଦ ଅଛି

ପ୍ରେମ ଅଛି ,ପ୍ରତାରଣା ଅଛି,

ତୁମକୁରଙ୍ଗୀ ନୟନର ଧାରେ କଜଳ ଗାର

ମୋତେ ସଖି ବିମୋହିତ କରୁଛି ।

ଏ ସକାଳ ଆଜି ସକାଳ ହୋଇ ନାହିଁ

ମଧ୍ୟ ରାତ୍ରି ପରି କଳା କିଟ୍ ମିଟ୍,

ସବୁ ଛଳନା ,ପ୍ରତାରଣାକୁ ବେଢ଼ିକରି

ମହାକାଳ ରୂପ ଧରିଛି

ତୁମ ବିଛେଦ ର ଅଗ୍ନିରେ ମୁଁ ଆଜି ଧରାଶାୟୀ

ହାତରେ କେବଳ ଅସ୍ତ୍ର ନାହିଁ

ନିରସ୍ତ୍ର ହୋଇ ଆଜି ଖାଲି ହୁତୁ ହୁତୁ ଜଳୁଛି ।

ଜୀବନଟା ଗଳ୍ପ ଏକ

ହୃଦୟ ରୁ କହିବାକୁ ହୁଏ

ବିଛେଦ ର ଦାବାଗ୍ନିକୁ ପିଉ ପିଉ

ବେଳେ ବେଳେ ସମୟ ବି ତା ବାଟରେ ଚାଲିଯାଏ

ପ୍ରେମ ଅଟେ ଭରସା ର ପ୍ରବୃଦ୍ଧ ପାବନ୍ଧ

ଏଠାରେ ବିଛେଦର ଦୁଃଖକୁ ବି

ହସି ହସି ପିୟୁସ ପରି ପାନ କରି ହୁଏ ।