ବିଚ୍ଛେଦର ଋତୁ

ଜାଣେନା କେଉଁ ଦୁର୍ବଳ ମୂହୁର୍ତ୍ତରେ

ତୁମେ ଆସିଥିଲ ମୋ ଜୀବନରେ,

ବସନ୍ତର ପ୍ରୀତିରାଗ ନେଇ

ବୁଣିଥିଲ ଏକ ,

ଭଲ ପାଇବାର ମାୟାଜାଲ।

ବହି ଆସିଥିଲା ଅନେକ ପ୍ରତିଶ୍ରୁତିର

ଧାରା ଶ୍ରାବଣ

ପ୍ରେମର ପ୍ଲାବନରେ

ଉଜାଣି ବହୁଥିଲା ଜୀବନ-ଯମୁନା ।

ମୋହଗ୍ରସ୍ତା ପତଙ୍ଗ ପରି 

ମୁଁ ମାଡ଼ି ଚାଲିଲି 

ତୁମ ଅହଂକାର ରୂପୀ ଅନଳ ଆଡ଼କୁ

ତୁମେ ତ ବେଶ୍ ଭଲ ଭାବରେ

କରିପାରିଥିଲ

ବୈଶାଖରେ ବସନ୍ତର ଅଭିନୟ ।

ଟିକେ କ'ଣ କାଳବୈଶାଖି ଆସିଲା ଯେ

ଝଡ଼ ପବନ ଉଡାଇ ନେଇଗଲା 

ତୁମ ପ୍ରେମିକର ମୁଖା

ଅସରାଏ ବର୍ଷାରେ ଧୋଇହୋଇଗଲା 

ସବୁ ପ୍ରତିଶ୍ରୁତିର ବନ୍ଧ

ବନ୍ୟା ଜଳ ଭସାଇ ନେଇଗଲା

ମୋ ସ୍ଵପ୍ନର ବାଲିଘରଟିକୁ ।

ଝଡ଼-ଝଞ୍ଜା ଥମିବା ପରେ

ଶେଷ ଥର ପାଇଁ କରିଥିଲି

ମୋ ପ୍ରେମମୟ ସଂସାରଟିକୁ ବଞ୍ଚାଇବାର 

ବୃଥା ପ୍ରୟାସ ।

ତା' ପରେ ଆଉ କ'ଣ

ଏବେ ତ ସବୁକିଛି

ଶୁଭ୍ର ଶରଦାକାଶ ପରି ନିର୍ମଳ

ଯେବେ ମିଳନ ହିଁ ଥିଲା

ଏକ ଚପଳତା ଭରା ଭ୍ରମ

ତେବେ ବିଚ୍ଛେଦର ଦୁଃଖ କାହା ପାଇଁ ।

ବର୍ଷାସ୍ନାତା ଧରିତ୍ରୀ ପରି

ଏବେ ସବୁ ସ୍ଵଚ୍ଛ, ପରିଷ୍କାର

ନବ ପଲ୍ଲବିତ ପଲ୍ଲବମାନଙ୍କ ପରି

ଆମେ ଦୁହେଁ ବେଶ୍ ଖୁସି

ନିଜ ନିଜ ଜୀବନରେ ।

ଏବେ ତୁମେ ହସୁଛ

ଅନ୍ୟ କାହା ସିନ୍ଥିର ସିନ୍ଦୂରରେ

ଆଉ ମୁଁ ତୃପ୍ତ

ଆତ୍ମାଭିମାନରେ ଭରା

ବିଚ୍ଛେଦର ଋତୁରେ ।