ବିଚ୍ଛେଦ (୨୧)#ଅସ୍ତ ଅପରାହ୍ନ#

ଭାବାନ୍ତରର ମୂଳ ସତ୍ତାକୁ ସମୀକ୍ଷା କଲା ପରେ

ଜୀବନ ମନେ ହେଉଥିଲା ନିର୍ଜୀବ ସତରେ,

କଣ ପାଇଁ ବଞ୍ଚିବ ମଣିଷ ଏ ଅତୃପ୍ତ ଆକୁଳତା ନେଇ

ଯେଉଁଠି ସ୍ଥିର ହୋଇ ହୁଏନା ନିଜେ ନିଜ ସିଦ୍ଧାନ୍ତରେ ,

ଲାଗୁଥିଲା ସେ ସମୟଟା ଅସ୍ତ ଅପରାହ୍ନର

ଧୂଳି ଧୂସରିତ ବହଳ ଅନ୍ଧକାରର

ସବୁ ଥାଇ ବି କିଛି ନାହିଁ ଯେପରି

ଶୂନ୍ୟ ଆକାଶରେ ନିରାଶ୍ରୟ ପକ୍ଷୀର ଭାବନା ପରି ,

ପଛକୁ ଫେରିବାର ରାସ୍ତା ବନ୍ଦ ହୋଇ ସାରିଥିଲା

ନିଜ ମୁହଁ ନିଜକୁ ଅଚିହ୍ନା ଦିଶୁଥିଲା ,

ଆତ୍ମାର ଅତଳ ଗହ୍ୱରକୁ ଛଳ ଛଳ କରି

ପ୍ରତି ଲୋମକୂପକୁ କେହି ନିଃସ୍ପନ୍ଦ କରୁଥିଲା ପରି ,

ଚେତନାର ଦେହାଳିରେ ନଥିଲା ବିଶ୍ୱାସ

ଓଠରୁ ଲିଭି ଥିଲା ସବୁ ତକ ହସ

ମନ ଦିଆ ନିଆ ସତେ ମିଛ ଥିଲା ଯେମିତି

ଅସ୍ତ ଅପରାହ୍ନେ ନିଶିକୁ ଧରି ଆସୁଥିଲା ନିୟତି ... !