ଭ୍ରମ

ଏଇ ମ !

ଗଲା ସନ ନଭେମ୍ବରକୁ

ଦେଖିଆସିଥିଲି ସେଇ ନୀଳଭୂଖଣ୍ଡ ।।

ବୈଶାଖ ଛୁଁ ଛୁଁ

ଯୋଉଟା ଜଳୁଛି ଏବେ କାଗଜରେ, ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ

ଯନ୍ତ୍ରବତ୍ ହୁତୁ ହୁତୁ ହେଇ

ଲୋଟକ୍ ସାରା ନିଆଁ ? କଣ ହେଲା ତାର ପଦ୍ମବନ ?

କେଉଁ ଦଶାରେ ସେ ପାର୍ବତ୍ୟ ଦମ୍ଭ ?

ମୁଁ ମଣିଷ,

ମାନବତାକୁ ଝିଞ୍ଜାରି ଦେଉଥିବା ସବୁ,

ମତେ ଝାଙ୍କିବା କଥା ହିଁ

ମତଲବ ନାହିଁ କେମିତି?

କେମିତି ଶୋଇପାରିବି ମେଲା ଆଖିରେ

ନାହିରେ ତେଲ ପକେଇ 

ତରଳ ନିଦ ?

ମଣିଷ ନିଜ କାନ୍ଧରେ ଜୀବନ ବହେ,

ଅନ୍ୟ କାନ୍ଧର ରାହା ତ ମଶାଣିର ମୁଠାପାଉଁଶ ଯାଏ।

ଶହେଟା ବର୍ଷା, ଶୀତ,କାକର ଭୋଗିବାର ବି ଆୟୁଷ କାଇଁ ଯେ !

ମାଆ କାନ୍ଦୁଥିଲା,

ଗୁମୁରି ଗୁମୁରି

କୋହ ଫଟେଇ

ପରେ ପରେ ବନ୍ୟାର ତାଣ୍ଡବ

କି ପାହାଡ଼ ଖସେଇ......

ଢାଳିଦେଇ ଆଗେ ଆଗେ ଅନୁନୟ

ପରକୁ ଅଭିଶାପ।।

ମୁଁ କାଳେ ମଣିଷ

ଜଡ,ମୂଢ,ଅଥର୍ବ,ପାଣ୍ଡୁର ।।

ଆଉ କିଏ ଭୋଗିଗଲା ତ 

ମୋ ପାଟଶାଢୀ ତ ଅକ୍ଷତ ଅଛି ନା,

"ନିଷ୍ଠର,ନିଷ୍ଠୁର "କହି ଆତ୍ମା ଧିକାରୁଛି କି ?

କାନରେ ତୁଳା ବିଣ୍ଡା ଭଲକି ଗେଞ୍ଜିଦେଲେ ଗଲା 

" ସ୍ବାର୍ଥାନ୍ଧ" କହୁଛି କି ଚେତନା?

ହେ ! ତା କଥା କିଏ ଶୁଣୁଛି ଯେ !

ଆଜି ଭାରତର ଗହଣା ସାରା ଅଙ୍ଗାର ?

ନା ପ୍ରଘଟ ହେଲା ବୋଲି ବିଚାରକୁ ଗଣା ହେଉଛି?

ପ୍ରତି ଗଳି, ଘର କି କାନ୍ଥ ପଛରେ ପରା ଅଲିଖିତ ଲୁହଗପ ମାଳମାଳ ,

ତାଙ୍କ କଥା ପୁଣି କଣ ଭାବିଲ?

ନା ଭାଙ୍ଗିଦେଲ " ଅଦରକାରୀ "କହି !

ଅର୍ଜୁନ, ଉଲ୍ପୁପିଙ୍କ ପ୍ରଣୟ

ବବ୍ରୁବାହାନ ମାନଙ୍କ ପରିବାର

କଳଙ୍କିତ ହେଉଛି ତ ..... ତମେ କଜଳ ନାଇ

ଆଖି ପୋଡୁଛିର ବାହାନା ସଞ୍ଚ ମ ! ଆମର,

ମଞ୍ଚକୁ ଓହ୍ଲାଇବା କି ଲୋଡା! 

ନାଟକ ବହି ତ ବହ୍ନିବଳୟେ ଧୁ ଧୁ

ଆଖି ଖୋଲୁଛି ଯଦି ଫିଟୁ " ମୋର କି ଯାଏ" ର ଜଞ୍ଜିର,

ନ ହେଲେ ଏ ଦହଦହ ଧାସ ସବୁ ଚାଟିଯିବ,

ଆଉ ଚମଡା ଥିବ ଯେ ତମେ ତିଆରିବ ପପେଟ....

ଆଉ ବେକ ଯାଏ ଗଳେଇ ଦେଇ

ଚିଲେଇବ " ମୁଁ ମଣିଷ, ମୁଁ ମଣିଷ" 

ଈଶ୍ୱରଙ୍କୁ ଆଉ ଲାଜ ଦିଅନି,

ତାଙ୍କ ଭ୍ରମ ନ ଭାଙ୍ଗୁ ଯେ ତୁମେ କାଳେ

" ଶ୍ରେଷ୍ଠ ପ୍ରାଣୀ" ।