ଭକ୍ତ ବିଲ୍ୱମଙ୍ଗଳ

ଭାବେ ଚିନ୍ତାମଣି ମନ ମୋ ଅସ୍ଥିର

ବିଲ୍ୱମଙ୍ଗଳଙ୍କ ପାଇଁ

ଅଶୁଭ ସଂକେତ  ନୟନେ ଭାସୁଛି

କ୍ଷୁଧା ନିଦ୍ରା ଆସେ ନାହିଁ ।

କୁପଥରେ କିବା  ପାଦ ପକାଇଲେ

ଭୁଲିଲେ କି ପ୍ରଭୁ ନାମ

ପାପ ଦୁନିଆଁରୁ  ଚାଲି ଯିବି ମୁହିଁ

କାଳିଆକୁ କରି ଧ୍ୟାନ ।

ଝୁମ୍ ଝୁମ୍ ବାଜେ  ପାଦର ପାଉଁଜି

ମହକିଲା ମଲ୍ଲୀ ବାସ

ବଣିକର ପତ୍ନୀ  ପ୍ରବେଶିଲା ଧୀରେ

ବଦନରେ ମିତ ହାସ୍ୟ ।

ଆନନ୍ଦେ ବିହ୍ୱଳ  ସେ ବିଲ୍ୱମଙ୍ଗଳ

ବୋଲନ୍ତି ସଂଗୀତ ସ୍ୱରେ 

ଆସ ଆସ ମୋର ହୃଦୟର ରାଣୀ

ଆଲିଙ୍ଗନ କର କରେ ।

ହେ ଚନ୍ଦ୍ର ବଦନା ଖୋଲିଣ ଓଢ଼ଣା

କାମନା ପୁରଣ କର

କାମଜ୍ୱାଳା ଆଜି  ବଢ଼ି ବଢ଼ି ଯାଏ

ତୃଷିତ ହୃଦୟ ମୋର‌ ।

ଆହେ ଦ୍ଵିଜ ବର  କାହିଁକି ଆତୁର

ଆସିଛି ତୁମରି ପାଇଁ

ରୂପର ପସରା  ଯଦି ଯୋଗ୍ୟ ନୁହେଁ 

କି କିରବି ତୁଚ୍ଛ ଦେହୀ ।

ଅତିଥିରେ ଭକ୍ତି  ଦେଇ ମୋର ମତି

ଆଣିଛି ଏ ଉପହାର

ଉପଭୋଗ କଲେ  ଧନ୍ୟ ମୁଁ ମଣିବି

ଯିବି ମୁହିଁ ସ୍ୱର୍ଗପୁର ।

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ ବଦନେ  ଅବଗୁଣ୍ଠନକୁ 

ଖୋଲିଲେ ବିଲ୍ୱମଙ୍ଗଳ

ବାରଂବାର ଆସି   ଚିନ୍ତାମଣି ଛବି

ନେତ୍ରରେ କରିଲା ଖେଳ ।

ଯେତେ ଚେଷ୍ଟା କଲେ ମନେ ପଡି ଯାଏ

ଧିକ୍କାର ବଚନ ତାର

ନିବାରଣ ପାଇଁ   ଉପାୟ ଚିନ୍ତିଲେ

ଦୃଷ୍ଟି ହେଉ ନାରଖାର ।

ଚିନ୍ତିତ ଦେଖିଣ  ବିମଳା ବୋଲଇ

ଶୁଣ ହେ ସାଧୁ ଗୋସାଇଁ

କାହିଁକି ବିଷାଦ  ତୁମ ଶ୍ରୀମୁଖରେ

ମୋ ରୂପେ କି ଚାରୁ ନାହିଁ ।

ଅଜଣା ରାଇଜେ  ଭାସନ୍ତି ସହଜେ

ଚିନ୍ତାମଣି କଥା ଭାବି

କେଉଁ ରୂପେ ଥିଲି ପରିବାର ତ୍ୟାଗୀ

କାମ ବାସନାରେ ଦବି ।

ପୁଣି ଥରେ ବୋଲେ ଧନୀକ ରମଣି

ଶୁଣ ଆହେ ଦ୍ଵିଜବର 

ତୁମକୁ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ  କରିବା ପାଇଁକି

ନାହିଁ କି ସୌରଭ ମୋର ।

ଶୁଣ ବିମଳା ଗୋ ଯାହା କୁହେ ସତ୍ୟ

ତୁମେ ଅଟ ଲୋଭନୀୟା

ସ୍ୱର୍ଗ ଅପସରୀ   ଯିବେ ଅପସରି

ଈର୍ଷାନ୍ୱିତେ ତ୍ୟାଗୀ ମାୟା ।

ତେବେ କାହିଁ ପାଇଁ ବିଳମ୍ବରେ ରତ

ରତିରେ ନାହିଁ ଗୋ ମତି

ସନ୍ତୋଷ ଲଭିଲେ  ଅତିଥିଙ୍କ ମନ

ଦେବଲୋକ ହେବ ପ୍ରାପ୍ତି ।